ေပ ( Corypha palm )

ေရွးယခင္က ၿမန္မာမ်ား အသံုးၿပဳကာ ထိန္းသိမ္းခဲ႔ႀကေသာ ေပစာမ်ား၏ တန္ဖိုးကို အသိမွတ္ၿပဳ သက္ေသတည္ေသာအားၿဖင္႔ ဤ ေပ စာ ၿပဳလုပ္ပံု အဆင္႔ဆင္႔ကိုေရးသားလုိက္သည္။ ၁၂၄၇ ခုနွစ္ တန္ေဆာင္မုန္ုးလဆုတ္ ၈ ရက္ေန႔တြင္ မႏၱေလး နန္းေတာ္အတြင္းသို႔ အဂၤလိပ္စစ္တပ္မ်ား ၀င္ေရာက္မိၿပီးေနာက္ပိုင္းတြင္  နန္းတြင္းမွလႊတ္ေတာ္ ၿဗဲတုိက္တြင္ထိမ္းသိမ္းထားေသာ ေပ ၊ ပုရပိုက္ မ်ားကို တန္ဖိုးမထားဘဲ မီးရွိဳ ႔ပစ္ႀကသည္။ မင္းမဲ႔ခ်ိန္ၿဖစ္၍ တားဆီးမည္႔သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ မရွိ၍ တန္ဖိုးရွိေသာ ေပစာမ်ား ပ်က္ဆီးဆံုးရွဳံးခဲ႔ရသည္။ ထိုအေႀကာင္းရာကို ေတာင္ခြင္မင္းႀကီးသိေတာ္မူစဥ္ ကာနယ္စေလဒင္ထဲ စားေရးေတာ္ႀကီး ဦးၿမဲကို ေစလႊတ္ေၿပာဆိုေသာမွ ေပပုရပိုက္မ်ားကို အစုလိုက္မီးရွိဳ ႔ဖ်က္စီးၿခင္းမၿပဳရန္ အမိန္ခ်မွတ္သည္။ ထို႔ေႀကာင္႔ က်န္ရွိေသာ ေပ၊ ပုရပိုက္မ်ား၊ ထန္းဖူးစာမ်ား ကို သိမ္းၿပီး ရန္ကုန္ၿမိဳ ႔ အတြင္း၀န္ရံုးႀကီးသို႔ ယူေဆာင္ထိမ္းသိမ္းထားသည္။ မႏၱေလးမွ ယူေဆာင္လာေသာ ေပ ၊ ပုရပိုက္မ်ားမွာ ႏြားလွည္းစီးေရ ( ၄၀ ) ေက်ာ္ရွိသည္ဟု သည္ရသည္။ ထုိေပစာမ်ား မွာ ယုခု ကၽြန္မတုိ႔ ေတြ႔ရွိ ေလ႔လာေနရေသာ ေပစာမ်ား ပုရပိုက္မ်ား ၿဖစ္သည္။ ထို႔ေႀကာင္႔ ေပစာ တစ္ခု ၿဖစ္ဖုိ႔ရန္ အတြက္ မည္မွ် အဆင္ဆင္႔ လုပ္ေဆာင္ရေႀကာင္း ကို အားလံုးသူမ်ား သိေစရန္အတြက္ မွတ္တမ္းတင္ထားၿခင္းသပ္သပ္သာၿဖစ္ပါသည္။





ေပ


ေပလက္

သေရေခတၱရာပ်ဴေခတ္ကတည္းက စတင္၍ေပရြက္ထန္းရြက္မ်ားေပၚတြင္ စာေရးသားၿခင္းမ်ားရွိခဲ႔သည္ကို ပညာရွင္မ်ားလက္ခံထားခဲ႔ႀကသည္။ အသံုးၿပဳႀကသည္႔ အရြက္မ်ားမွာ ေတာ႔ဒီထန္း ( Toddy Palm ) နွင္႔ ေကာ္ရီဖားထန္း ( Corypha Palm ) တုိ႔ၿဖစ္ႀကသည္။ ေတာ႔ဒီထန္းကို ၿမန္မာတုိ႔က “ ထန္း ” ၊ မြန္တုိ႔က “ တာ ” ၊ ပါဠိဘာသာက “ တာလ ” ဟူ၍ေခၚႀကသည္။ ေကာ္ရီဖာထန္းကုိ ေရွးၿမန္မာတုိ႔က “ ပိယ္ ” ဟူ၍၎ ၊ ယၡဳၿမန္မာတုိ႔က “ ေပ ” ဟူ၍၎ ေခၚႀကသည္။ ေယဘုယ်အားၿဖင္႔ စာေရးသားရာ၌ ေပရြက္ကိုသာ အမ်ားဆံုးအသံုးၿပဳ၍ ေရးသားႀကသည္ကုိ ေတြ႔ရွိရသည္။

ေပပင္သည္ ပူၿပင္းေၿခာက္ေသြ႔ေသာ ေဒသတြင္ေပါက္ေလ႔ရွိသည္။ ေပပင္၏အသီးမွာ ေသးငယ္ၿပီး ထန္းပင္မွ အရည္ထြက္သကဲ႔သို႔ ေပပင္ကိုလူတုိ႔ၿပဳၿပင္ယူလွ်င္ေပရည္ထြက္သည္။
ေပပင္သည္ထန္းပင္ထက္လံုးပတ္ႀကီး၍ အရြက္သည္လည္း ထန္းရြက္ထက္ႀကီးသည္။ အရြက္အၿပန္႔ႀကီးသၿဖင္႔ အရြက္ကို ဘုန္းေတာ္ႀကီးမ်ားတရားေဟာရာတြင္ ေရွ႔ကကာထားေသာယပ္ေတာင္ႀကီးမ်ား၊ ခရီးသြားရာတြင္ အပူဒဏ္ကာယပ္ကေလးမ်ားအၿဖစ္ သံုးႀကသည္။ထို႔ေႀကာင္႔အညာေဒသမ်ားတြင္ အိုးစည္၀ိုင္းသံခ်ပ္ထိုးရာတြင္ “ ေပတစ္ပင္လံုး ဘုန္းႀကီးယပ္ေတာင္ ” ဟု သီဆိုႀကသည္။ ေပပပင္သည္ အနွစ္၆၀ခန္႔အသက္ရွည္၍ ေပရြက္၏အသက္မွာ နွစ္ေပါင္း 1000 ခန္႔အထိ မေဆြးမၿမည္႔တည္ရွိတတ္သည္။ ေပပင္သည္အသီးတစ္ႀကိမ္သီးၿပီးလွ်င္ေသြ႔ေၿခာက္၍ ေသသြားတတ္သည္။

ေပသီး


ေပရြက္မွရေသာေပခ်ပ္မ်ားကို စာေရးရန္အတြက္ ၿေပပဳလုပ္အသံုးၿပဳႀကသည္။ ေပပင္မွရေသာေပရြက္ေပၚတြင္ အကၡရာစာလံုးမ်ားေရးသားထားေသာေႀကာင္႔ “ ေပ ” နွင္႔
“ စာ ” ကုိ ေပါင္းစည္း၍ “ ေပစာ ” ဟူေသာေ၀ါဟာရၿဖစ္ေပၚလာသည္။ နွစ္ေပါင္းမ်ားစြာတည္ေနေစလိုလွ်င္ ေရႊ ၊ ေငြ ၊ ေႀကးတုိ႔ကုိ ေပရြက္သဏၭာန္ အၿပားခတ္၍ စာေရးသားႀကသည္။ ထိုအခါ ေရႊေပ ၊ ေငြေပ ၊ ေႀကးေပ ဟုေခၚေ၀ၚႀကၿပန္သည္။

ေပစာ

ေပရြက္ကုိစာေရးသားအသံုးၿပဳရာတြင္ ေပပင္မွ ခူးၿပီးလွ်င္ၿပီးခ်င္းစာေရး၍ ရနိုင္သည္မဟုတ္ ။ ေပရြက္ေပၚတြင္ ကညစ္ ၿဖင္႔ စာေရးသားနိုင္ေအာင္ အဆင္႔ဆင္႔ၿပဳလုပ္ရသည္။ ေပပင္၏အသက္ ၈ နွစ္သားခန္႔မွ ေပရြက္ကိုခူးႀကသလို ၁၀ နွစ္သားတြင္ခူးရသည္ဟုလည္း သိရွိရသည္။ ေပရြက္ကိုခူးၿပီးလွ်င္ အရြက္နွစ္ရြက္ပူးေနေသာေနရာတြင္ရွိေသာ အလယ္ေႀကာမကို သင္နုတ္ပစ္ရ၏။ ထို႔ေနာက္က်န္ရွိိေသာေပရြက္ကို    အရင္းအဖ်ားအနည္းငယ္  ၿဖတ္ထုတ္ၿပီး လိပ္ေခြကာေနပူတြင္ အေၿခာက္လွန္းထားရသည္။ ေၿခာက္ေသြ႔လွ်င္ေခြလိပ္ထားေသာ ေပကုိၿဖန္႔ဆန္႔လ်က္ ေပခ်ပ္မ်ားကို တစ္ရြက္ခ်င္း ၿပန္ထပ္ၿပီးၿပန္ေခြရသည္။ ေပခ်ပ္မ်ားကိုေခြရန္ထပ္ေသာအခါထိပ္ခ်င္း အညီ မထားဘဲ တစ္ရြက္ၿပီးတစ္ရြက္ထိပ္ဖက္္မွ နညး္နညး္စီေလွ်ာ႔၍ ထပ္ရသည္။ သို႔မွေကာင္းစြာေခြလိပ္၍ ရနိုင္သည္။


ေပစာ

ထိုသုိ႔ေခြလိပ္ၿပီးေသာ ေပမ်ားကို ရာ၀င္စဥ္႔အိုးထဲထည္႔ကာ ထိုအိုးႀကီးထဲသုိ႔ ေရထည္႔ရသည္။ ေရကိုေပေခြမ်ားနစ္သည္အထိ ထည္႔ၿပီး ထမင္းကိုလညး္ သင္႔တင္႔ေအာင္ထည္႔ရသည္။ ထမင္းထည္႔ရသည္မွာ ေပ်ာ႔ေပ်ာင္းေနေသာေပခ်ပ္မ်ားကုိ ေတာင္းတင္းလာေစရန္နွင္႔ ႀကာရွည္ခံေစရန္အတြက္ ေကာ္တင္ၿခင္းၿဖစ္သည္။ ေပေခြထည္႔ထားသည္႔အိုးကိကု ေနပူပူတြင္ တစ္ပတ္ေက်ာ္မွ်ထားရသည္။ အဖံုးကိုမပိတ္ထားရ ၊ အပူရွိန္ေႀကာင္႔စဥ္႔အိုးထဲမွာ ထမင္းရည္မ်ားအခ်ဥ္ေပါက္ကာ အၿမွဳပ္ထြက္လာလွ်င္ ေပကုိဆယ္ႀကည္႔ရသည္။ ေပရြက္၌ အစိမ္းကြက္မ်ားရွိေနေသးလွ်င္ မနပ္ေသးေသာေႀကာင္႔ ထပ္စိမ္ထားရသည္။ ေပရြက္မ်ားအညိဳေရာင္သမ္းလာမွသာ နပ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ အညိဳလြန္လွ်င္ေဆြးၿမည္႔လြယ္၍ အေနေတာ္ နပ္မွသာလွ်င္ေကာင္းမြန္ၿပီး ႀကာရွည္ခံေလသည္။

ေပရြက္ေရစိမ္ရာတြင္ နပ္သင္႔သည္႔အခ်ိန္ထက္ပို၍ ေရမစိမ္မိေစရန္ သတိထားရမည္။ ေပရြက္စိမ္ၿခင္းမွာ ခ်ဥ္နံ႔အလြန္နံေသာေႀကာင္႔ လူသူကင္းေ၀းရာ ေနရာတြင္ၿပဳလုပ္ရသည္။ ထိုသို႔ေရစိမ္မွသာ စာေရးသားရာတြင္ ေပ်ာ႔ေပ်ာင္းေခ်ာေမြ႔ေစသည္။ ေပရြက္မ်ားနပ္လာသည္႔အခါ ေရထဲမွ ဆယ္ယူၿပီးေဆးေႀကာရသည္။ တစ္ရြက္ခ်င္းၿပန္ေခြၿပီးလွ်င္ အေခြမ်ားကုိ ၿပန္ၿဖန္႔ၿပီး အႀကြးအေသးခြဲကာ အရြယ္တူခ်င္းထပ္ကာ စုစညး္ထားရသည္။ အရြယ္တူခ်င္းခဲြၿခားၿပီးေပရြက္မ်ားကုိ တပံုစီခြဲကာ “ က်မ္း ” ဟုေခၚေသာ ေပရြက္မ်ား၏ ၿပက္အက်ယ္အလ်ားနွင္႔ ထပ္တူညီေသာ ေခ်ာေမြ႔သည္႔ ပ်ဥ္ခ်ပ္ ၂ ခုႀကားတြင္ညွပ္ထားရသည္။ ေပရြက္မ်ားကို ဘယ္ၿပန္ညာၿပန္ထားၿပိး သစ္သားၿပားတစ္ခ်ပ္ေပၚတြင္ ေပရြက္မ်ားတင္ထားၿပီးလွ်င္ အေပၚကလည္း က်မး္တစ္ခုထပ္တင္ရသည္။ ထုိသုိ႔အထက္ေအာက္ညွပ္ၿပီး က်မ္းတြင္ေဖာက္ထားနွင္႔ေသာ အေပါက္ကေလး ၂ ခုအတုိင္းစူးၿဖင္႔ ေပရြက္မ်ားကို ေဖာက္ရသည္။ ေပေဖာက္မည္႔ စူး၏အင္အားကိုႀကည္႔၍ ေပရြက္မ်ားကုိထပ္ရသည္။ ေပရြက္တိုင္းဘယ္တစ္ခ်က္ညာတစ္ခ်က္အေပါက္ကေလးမ်ားေဖာက္ရသည္။ ေပခ်ပ္ေပၚတြင္ရွိေသာ ထိုအေပါက္ကေလးမ်ားကို “ ပလႅင္ေပါက္ ” ဟု ေခၚသည္။ ပလႅင္ေပါက္သည္ ေပခ်ပ္မ်ားတိမ္းေစာင္းၿခင္းမရွိဘဲ ညီညာေစရန္စိုက္ထားၿခင္းၿဖစ္သည္။


ေပစာတစ္ထုပ္လွ်င္ အမ်ားအားၿဖင္႔ ေပအဂၤါ ၂၅ အဂၤါ ( အခ်ပ္ေရ ၃၀၀ ) ခန္႔ရွိတတ္၏။
သုိ႔ေသာ္မူေသသတ္မွတ္၍မရေခ်။ ပလႅင္ေဖာက္ၿပီးသားေပရြက္မ်ားကုိ အထပ္လိုက္ ပလႅင္တိုင္တြင္ စိုက္ရသည္။ ပလႅင္တိုင္ဆိုသည္မွာ ေခ်ာေမြ႔စြာၿပဳလုပ္ထားေသာ ၀ါးတိုင္ေလး ၂ ခု ၿဖစ္သည္။ လံုးပတ္အခ်င္းမွာ တစ္လက္မ၏ဆယ္ပံုတစ္ပံုခန္႔ရွိသည္။ က်မ္း၂ ခုႀကားတြင္ ညွပ္၍ ထားေသာ ေပခ်ပ္၏အနိမ္႔အၿမင္႔ကိုလုိက္၍ အရွည္အတိုရွိသည္။ သစ္သားက်မ္း ၂ ခု ညွပ္သြင္းလ်က္ ပလႅင္တိုင္တြင္ စိုက္ထားေသာ ေပခ်ပ္မ်ားကုိ ထိပ္ခ်င္းညီေနေစရန္ေပထိုးေဆာက္ၿဖင္႔ ေပရြက္၏ ထိပ္ ၂ ဖက္ကုိ က်မ္းနွင္႔အညီ ၿဖတ္ထုတ္ပစ္ရသည္။ ေပထုိးေဆာက္သည္ ေႀကးစည္ပံုသဏၭာန္ရွိ၍ ထက္ၿမေနေအာင္ ေသြးထားရသည္။ ထိုေဆာက္ကုိ အမ်ိဳးေကာင္းေသာသံၿဖင္႔ ၿပဳလုပ္ႀကရသည္။

ထိုသုိ႔ေပခ်ပ္မ်ားညီညာေအာင္ ၿဖတ္ၿပီးလွ်င္ စာေရးသားရန္အသင္႔မၿဖစ္ေသးေပ ။ စာေရးရန္မ်ဥ္းခ်ရေသးသည္။ နွစ္ေပခန္႔အရွည္ရွိ၍ လက္သံုးလံုးခန္႔ၿပက္အက်ယ္ရွိသည္႔ ၀ါး ( သို႔ ) သစ္သားကုိ အထစ္ေလးမ်ားထစ္ထားရသည္။ အထစ္ထစ္ထားေသာ သစ္သားေဘာင္ကို ခိုင္ၿမဲေအာင္ ၿပဳၿပီး ခ်ည္ပြပြေလးမ်ားကို ထစ္ကေလးမ်ားေပၚတြင္ခ်ည္ထားရသည္။ ထို႔ေနာက္က်မ္းညီညီေပၚတြင္ ေပရြက္ကုိခ်ထားၿပီး သစ္သားေဘာင္ရွိထစ္ကေလးမ်ားမွ ႀကိဳးမ်ားကို နႏြင္းရည္သုတ္လိမ္းရသည္။ ႀကိဳးအေပၚက ေပရြက္တစ္ခ်ပ္ထပ္လိုက္ေသာအခါ နႏြင္းသုတ္ထားေသာ ႀကိဳးသည္ေအာက္ခံေပရြက္နွင္႔ အေပၚကထပ္လုိက္ေသာ ေပရြက္ႀကားသို႔ေရာက္ရွိမည္။ ထိုသို႔ၿပဳလုပ္ၿခင္းကို ေပမ်ဥ္းပစ္ သည္ဟုေခၚသည္။ ထိုသုိ႔ေပမ်ဥ္းပစ္ရာတြင္ ေပ၏ၿပက္အႀကီးအေသးကိုလိုက္၍ ၈ ေႀကာင္းမွ ၁၂ ေႀကာင္း ထိၿပဳလုပ္ေလ႔ရွိသည္။

ေပခ်ပ္ေပၚတြင္စာေရးရန္အဆင္႔ဆင္႔ၿပီးစီးလွ်င္ စာေရးရန္ရွိေတာ႔သည္။ ေပစာကုိေရးရာတြင္ စာစင္ခံု ဟုေခၚေသာ ခံုကေလးကို အသံုးၿပဳရသည္။ စာစင္ခံုဆိုသည္မွာ အမွီပါေသာ အၿမင္႔တေတာင္သာသာရွိ၍ ေပရြက္တင္ၿပီး စာေရးရေသာ ခံုငယ္ကိုေခၚသည္။ စာစင္ခံု၏အတြင္ဖက္ လက္၀ဲဖက္ႀကက္ေၿခတိုင္စြန္းတြင္ အကၤ် ီခ်ဳပ္ခံုမ်ား၌ေတြ႔ေလ႔ရွိေသာ အ၀တ္ဖုလံုး ( သို႔ ) အ၀တ္က်ပ္ထုပ္စည္းတစ္မ်ိဳးၿပဳလုပ္ထားရသည္။ ႀကည္႔ကူးမည္႔ မူလစာ ေပခ်ပ္ကိုသစ္သားတန္း ေနာက္မွီတြင္ေထာင္ထားၿပီး က်န္ေပခ်ပ္ကို သစ္သားခင္းေပၚတြင္ စာပေလြခံ၍ အလုိက္သင္႔ထားကူးရသည္။

ကူးယူမည္႔ ေပရြက္အလြတ္ကို အ၀တ္ဖုလံုးေပၚတြင္ တင္၍ ညာဖက္က ကညစ္ကုိကိုင္ၿပီးကူးေရးရသည္။ ကညစ္ဆိုသည္မွာ ခဲတံလံုးနီးပါးခန္႔ရွိ ထိပ္ဖ်ားခၽြန္ေသာ သံခၽြန္ပင္ၿဖစ္သည္။ အခ်ိဳ႔ ကညစ္၌ အထက္ဖက္တြင္ ဓါးေမာက္ငယ္သဏၭာန္ၿပဳလုပ္ထားသည္။ ကညစ္ၿဖင္႔ ေပခ်ပ္ေပၚတြင္ စာေရးရာတြင္ စာလံုးမ်ားကုိေကာင္းစြာ ၿမင္ရမည္မဟုတ္ေပ။ ေရးၿပီးေပခ်ပ္၏မ်က္နွာၿပင္ကို ေရနံသုတ္ေပးေသာအခါမွသာေကာင္းစြာ ထင္ရွားလာမည္ၿဖစ္သည္။ ေပေပၚတြင္ေရနံသုတ္ၿခင္းကို ေရနံကိုင္သည္ဟု ေခၚသည္။ ေပခ်ပ္မ်ားေပၚတြင္ စာမ်ားေရးသားၿပီးလွ်င္ မ်ဥ္းကိုင္ရေသးသည္။ မ်ဥ္းကိုင္သည္ဆိုသည္မွာ အလုိရွိရာေဆးေရာင္သုတ္လိမ္းၿခင္းၿဖစ္သည္။ သုိ႔မွသာ ခန္႔ညားသပ္ရပ္ေသာေပထုပ္ၿဖစ္လာၿပီး ေပစာထုပ္အမ်ိဳးစားလည္း ကြဲၿပားလာသည္။
ေပစာထုပ္ရွိေပရြက္မ်ား၏ေလးဘက္ေလးမ်က္နွာကို ေရႊခ်လွ်င္ “ ေရႊမ်ဥး္ေရႊပိန္းခ်ေပ ” ၊
ေလးဘက္လံုးမဟုတ္ဘဲ ထိပ္နွစ္ဘက္ကုိခ်န္လွပ္ၿပီး အလ်ားလုိက္ေဘး၂ ဘက္ကိုေရႊခ်ထားလွ်င္ “ ႀကံဆစ္ေပ ” ၊ ေရႊလံုး၀မခ်ဘဲ ဟသၤၿပဒါးကုိေလးဘက္လံုးသုတ္လွ်င္ “ မ်ဥ္းနီေပ ” ၊ ေပရြက္၏ေဘးအစြန္မ်ားကို ေဆးအနက္သုပ္ထားလွ်င္ “ မ်ဥ္းနက္ေပ ” ဟုေခၚသည္။ ထုိေလးမ်ိဳးမွ အပ က်န္ရိုးရိုးေပမ်ားကို “ ေပႀကမ္း ” ဟုေခၚသည္။

မ်ဥ္းကုိင္ၿပီးသား ေပခ်ပ္မ်ား၏ ပထမဆံုးေပခ်ပ္နွင္႔ ေနာက္ဆံုးေပခ်ပ္တုိ႔ကို အပိုေပခ်ပ္ ၁၀ ခန္႔စီထပ္၍ ပလႅင္ေပါက္တြင္သြင္းကာ ပိုးႀကိဳး ( သုိ႔ ) ခ်ည္ႀကိဳးတုိ႔ၿဖင္႔ ဘယ္ၿပန္ညာၿပန္ေသခ်ာခ်ဳပ္ရသည္။ ထုိသို႔ေပခ်ပ္အပိုထည္႔ခ်ဳပ္ရသည္မွာ စာေရးၿပီးေပခ်ပ္မ်ားအေႀကာင္းတစံုရာေႀကာင္႔  ပ်က္စီးခဲ႔လွ်င္ အစားထိုးေရးနိုင္ရန္ၿဖစ္သည္။ ထိုသို႔အထပ္လိုက္ခ်ဳပ္ၿပီးေပထုပ္၏အစတြင္ ထည္႔သြင္းရေသာေပခ်ပ္အထပ္လိုက္ကို “ စာပလႅင္ ”ဟုေခၚသည္။

ေပထုပ္ကုိ ဟသၤၿပဒါးသုတ္ထားေသာ ပ်ဥ္ၿပား ၂ ခ်ပ္ၿဖင္႔ အထက္ေအာက္ညွပ္၍ ထားရသည္။ ထိုသစ္သားၿပား ၂ ၿပားကို “ က်မ္း ”ဟုေခၚသည္။ ေပစာထုပ္ငွါးေသာအခါ က်မ္းပါ တပါတည္း ေပးလိုက္ရသည္။ ေပစာထုပ္ကုိ အ၀တ္နွင္႔ၿဖစ္ေစ ၀ါးကိုေခ်ာေမြ႔စြာ သပ္ထားၿပီးအ၀တ္ၿဖင္႔ ေရာေနွာရက္လုပ္ထားေသာ “ ယင္း ” နွင္႔ၿဖစ္ေစပတ္ထားေလ႔ရွိသည္။  ေပစာထုပ္ကုိ တဖန္ အဖိုးထိုက္တန္ေသာ ပိုး၊ ဖဲ ၊ ကတၱီပါမ်ားကို မိမိတုိ႔ ေငြကုန္ေႀကးက် ခံနိုင္သေရႊ ႔ ထပ္ၿပီးခ်ဳပ္လုပ္ပတ္စည္း၍ သိမ္းထားႀကသည္။ ထိုသုိ႔ေပထုပ္ကုိထပ္၍ ထုပ္ေသာအ၀တ္စကုိ “ ပေလြ ” ဟုလည္းေကာင္း၊ “ ကမၸေလြ  ( သုိ႔ ) စာပေလြ ” ဟုေခၚႀကသည္။ ထိုစာပေလြသည္ အနံတစ္ေတာင္ခန္႔ရွိၿပီ းအလ်ား ၂ ေတာင္နီးပါးခန္႔ရွိသည္။ စာပေလြသည္ ေပခ်ပ္မ်ားကို မက်ိဳးပဲ႔ေစရန္အတြက္ ၿဖစ္သည္။

ေပစာ ၊ ေပစာႀကိဳး ၊ ယင္း


ကမၸေလြၿဖင္႔ပတ္ထားေသာ ေပထုပ္၏အေပၚမွ ပတ္၍ စည္းထားေသာ “ စာစည္းႀကိဳး ” သုိ႔ “ ေပစာႀကိဳး ” ရွိ၏။ အနံလက္မ၀က္ခန္႔နွင္႔ အလ်ား၁၅ ေပမွ် ရွိတတ္သည္။ စာစည္းႀကိဳးတြင္လည္း ေပစာထုပ္၏အလွဴရွင္အမည္ ၊ ေနရပ္လိပ္စာ ၊ လွဴရေသာေကာင္းမွဳ ၊ ဆုေတာင္း မ်ားကို လကၤာသြားၿဖင္႔လည္းေကာင္း ၊ စကားေၿပၿဖင္႔လည္းေကာင္း ရက္လုပ္ထားေလ႔ရွိသည္။ ဤသည္ကုိႀကည္႔ၿခင္းၿဖင္႔ ေရွးၿမန္မာတို႔၏ ခ်ည္မွ်င္ရက္လုပ္ၿခင္း၊ စာလံုးပံုေဖာ္ၿခင္း ၊ ေဆးေရာင္စံုစပ္ၿခင္း အိမ္တြင္းလက္မွဳပညာကုိ အကဲခတ္နုိင္မည္ၿဖစ္သည္။




ၿပည္ေရႊဆံေတာ္ဘုရား ေပစာ သမိုင္း




ေႏြမိုးေဆာင္း 
14.3.2012 
5:45 pm