ဇြန္လ၏ ညေနခင္းတစ္ခုၿဖစ္သၿဖင္႔
ဧရာ၀တီၿမစ္ေရသည္ ၿမင္႔တက္စၿပဳေနၿပီ။ မိုးနည္းပါးေသာပုဂံေညာင္ဦးေဒသတြင္ ဇြန္လသည္ ပူၿပင္းေၿခာက္ေသြ႔ဆဲၿဖစ္၏။
သုိ႔ေသာ္ မိုးရိပ္ေလရိပ္ေတာ႔
ဆင္စၿပဳၿပီ။
တစ္ခါတစ္ခါ မိုးသက္ေလၿပင္းမ်ားေႀကာင္႔ လွိဳင္းထန္ေလထန္တတ္ေသာအခ်ိန္ၿဖစ္သည္။ ထိုေန႔ညေနက ဧရာ၀တီၿမစ္ေရၿပင္၌ လွိဳင္းႀကီးခဲ႔သည္။
ေညာင္ဦးသူၿဖစ္သည္႔အတိုင္း
ကၽြန္မသည္ အနယ္နယ္အရပ္ရပ္မွ သူငယ္ခ်င္းမ်ား…မိတ္ေဆြမ်ား….ပုဂံသုိ႔ဘုရားဖူးလာတုိင္း
ပုဂံဘုရားမ်ားသုိ႔ လုိက္ပုိ႔ရွင္းၿပေနက်ၿဖစ္သည္။
………..ထိုရက္ကေတာ႔ ကၽြန္မလုိက္ပုိ႔ရွင္းၿပရသည္႔ ဧည္႔သည္မွာ ကၽြန္မ၏ခ်စ္သူၿဖစ္ေနသည္။
ထုိ႔ေႀကာင္႔ သူသြားခ်င္သည္႔ ဘုရားမ်ားသုိ႔ ၿမင္းလွည္းၿဖင္႔တစ္မ်ိဳး ….စက္ဘီးၿဖင္႔တစ္မိ်ဳး
ကၽြန္မလုိက္ၿပခဲ႔ပါသည္။ သူက ေညာင္ဦးဘက္က ဘုရားမ်ားသို႔ ေရာက္ဖူးခ်င္သည္ ဟု အဆိုၿပဳလာသည္။
ေညာင္ဦးဘုရားမ်ားအနက္ ဘုရားဖူးမ်ားေရာက္ေနက်မွာ ေရႊစည္းခံုဘုရားသာၿဖစ္သည္။ သူကေတာ႔
သက်မုနိ၊ ကုန္းေတာ္ႀကီးဘုရား….ေက်ာက္ဂူဥမင္တုိ႔ကိုေရာက္ခ်င္သည္ဟု ဆုိပါသည္။ သူေၿပာသည္႔ဘုရားမ်ားသည္
ေညာင္ဦးကမ္းပါးနားတြင္ စီတန္းလ်က္တည္ရွိသၿဖင္႔….ထုိ႔ၿပင္ ကားလမ္းၿဖင္႔သြားဖုိ႔လည္း
ခက္ခဲလွသၿဖင္႔ ကၽြန္မက ေရလမ္းကုိေရြးခ်ယ္ေစပါသည္…စက္တပ္ေမာ္ေတာ္ေလးတစ္စင္းငွားၿပီး
ကၽြန္မနွင္႔ၿမိဳ ႔ခံသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္အေဖာ္ခၚကာ သူ႔ကုိစိတ္ပါလက္ပါ ကၽြန္မလိုက္ပို႔ေပးခဲ႔သည္။
သူက သမိုင္းအဓိကၿဖင္႔
ေက်ာင္းတက္ေနသည္႔ ၀ိဇၹာေက်ာင္းသား….ကၽြန္မက ရူပေဗဒအဓိကၿဖင္႔ ေက်ာင္းတက္ေနသည္႔ သိပၸံေက်ာင္းသူ….သုိ႔ေသာ္
ေရွးေဟာင္းပုဂံဘုရားမ်ားအေႀကာင္းေဆြးေႏြးေၿပာဆုိရာတြင္ေတာ႔ ကၽြန္မနွင္႔သူ အသိပညာနွင္႔ စိတ္၀င္စားမွဳခ်င္း ေတာ္ေတာ္နီးစပ္စြာဖလွယ္နုိင္ႀကပါသည္။
ေမာ္ေတာ္ေပၚတြင္
ဘုရားေတြအေႀကာင္း…..ဘုရင္ေတြအေႀကာင္း…ေရာက္တတ္ရာရာေၿပာဆုိရင္း သူနွင္႔ကၽြန္မတလွည္႔စီဓါတ္ပံုရိုက္လ်က္
ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ႔ႀကသည္။ ကမ္းစပ္မွာ ေမာ္ေတာ္ကုိရပ္လ်က္ သဲေခ်ာင္းကေလးရွိရာသို႔ ကုန္းၿမင္႔ဆင္ေၿခေလ်ာအတုိင္း
ကၽြန္မတုိ႔ၿဖတ္သြားရသည္။ ေရမရွိေသာသဲေခ်ာင္းကေလးကိုေရာက္ေတာ႔ ထိုသဲၿပင္မ်ားအတုိင္း
ေခ်ာင္းတစ္ေလွ်ာက္ ခရီးဆက္ႀကရသည္။ ေဘးပတ္၀န္းက်င္သည္ ငွက္ၿမည္သံပင္မႀကားရေအာင္တိတ္ဆိတ္လ်က္….ေခ်ာင္းရိုးတစ္ဖက္တစ္ခ်က္ရွိ
သစ္ပင္မ်ားထံမွ သစ္ရြက္စိမ္းရနံ႔စိုစိုကို အားရပါးရ ရွဴရွိဳက္လ်က္ ကၽြန္မတို႔၏ ရယ္ေမာသံမ်ားသည္
ေတာင္ကမ္းပါးယံမ်ားအထိ လြင္႔ပ်ံေနခဲ႔ဖူးပါသည္။ ဥမင္မွအၿပန္တြင္ ကုန္းေတာ္ႀကီးဘုရားအနီးေမာ္ေတာ္ကုိခဏရပ္ေစၿပီး
ကၽြန္မတုိ႔ဘုရားရွိရာကုန္းေၿမဆီသို႔တက္ႀကရၿပန္သည္။
နယ္ေၿမမကၽြမ္းက်င္ေသာေႀကာင္႔
မႀကာခဏ ဆူးစူးလ်က္ တအားအားေအာ္ေနခဲ႔ရသည္႔ သူ႔ကုိႀကည္႔ကာ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းက ရယ္ေမာနိုင္ခဲ႔ေသာ္လည္း
ကၽြန္မက မရယ္ေမာနုိင္ခဲ႔ပါ………သူ႔ေၿခေထာက္မွာ စူးေနသည္႔ ထေနာင္းဆူးနွင္႔ ကႏၱရဆူးတို႔ကုိ
ကၽြန္မမႀကာခဏနွဳတ္ေပးရ၏။ ….“ ေနာက္တခါက်ရင္ ကိုယ္႔ေနာက္ကေန ကုိယ္ေၿခလွမ္းအတုိင္း လိုက္လွမ္းကြာ…..မဟုတ္ရင္
ဆူးထပ္စူးေနဦးမယ္….ႀကားလား ….” သူကေက်ေက်နပ္နပ္ေခါင္းညိတ္ကာ သေဘာတူခဲ႔သည္။
အၿပန္ခရီးတြင္
သက်မုနိဘုရားသို႔ အသြားလမ္း၌ သူဆူးမစူးမီ ကၽြန္မအရင္ဆူးစူးသြား၏။ ကၽြန္မကေတာ႔ ဆူးစူးတာ
ရိုးေနၿပီ ဟူသည္႔မ်က္နွာေပးၿဖင္႔ေအာင္႔အီးမိ်ဳသိပ္ကာနာက်င္မွဳကို တင္းခံခဲ႔ရသည္။ “
အံ႔ရာ…ငါပဲေရွ႔ကသြားမယ္…နင္ ငါ႔ေနာက္ကပဲလိုက္……..” သူက စိတ္မေကာင္းဟန္ၿဖင္႔ ညည္းညည္းညဴညဴေၿပာေတာ႔
ကၽြန္မ ေက်နပ္စြာၿပံဳးေနခဲ႔မိသည္။
ကၽြန္မေတာင္ကုန္းမွအဆင္းတြင္
ေက်ာက္စရစ္ခဲ႔မ်ားၿဖင္႔ေၿခေခ်ာ္က်လုနီးနီးၿဖစ္ေနသည္ကုိ ယခုထိ ကၽြန္မသတိရေနေသးသည္။
“ ကုိမိုး…..ေရွ႔ကဖယ္ေနာ္…ကုိယ္ေခ်ာ္က်လာရင္ ယူ႔ကုိတုိက္မိၿပီး နွစ္ေယာက္လံုးလဲက်သြားလိမ္႔မယ္…ဖယ္……..
”
“ ငါေရွ႔ကခံထားေတာ႔
နင္အက်သက္သာတာေပါ႔ဟာ……ငါတမင္ နင္႔ေရွ႔ကေနေပးတာ အံ႔ ရဲ ႔…ရဲရဲသာဆင္းခဲ႔…ငါရွိတယ္………
” ထိုအခါ ကၽြန္မစိတ္ႀကည္နူးခ်မ္းေၿမ႔သြားေသာ္လည္း သူမသိေအာင္ ဟန္ေဆာင္ခ်င္ေသးသည္။
“ ဟား…ဟား….
လံုး၀မယံုဘူးေနာ္..ေၿခေခ်ာ္က်သြားရင္ ယူက ေဘးကိုခ်က္ခ်င္းေရွာင္ပစ္လုိက္မွာ မဟုတ္လား
…” ကၽြန္မတို႔ တဟား…ဟား ….ရယ္ေမာခဲ႔ႀကသည္… ကၽြန္မေၿခေခ်ာ္မက်ခဲ႔ပါ……….. ထုိ႔ေႀကာင္႔
သူ ကၽြန္မကုိ ဆီး၍မဖမ္းဘဲ ေဘးေရွာင္တိမ္းပစ္မည္….မပစ္မည္ကို ကၽြန္မမသိနုိင္ခဲ႔ပါ………….
အၿပန္ခရီးတြင္
ေမာ္ေတာ္သည္ ကၽြန္မအားစိုးရိမ္ ေသာကေရာက္ေအာင္ ဖန္တီးေပးလုိက္ပါသည္။
ဟိုဘက္ သည္ဘက္က
ေတာင္ကမ္းပါးယံမ်ား မိုးေရတုိက္စားေသာေႀကာင္႔ ေဒါင္လိုက္ကြဲၿပတ္ေနေသာ ေၿမလႊာမ်ား လုိဏ္ေခါင္းသဖြယ္ၿဖစ္ေနေသာ
လူတစ္ကုိယ္၀င္သာစရာ ဂူမ်ား စသည္တုိ႔ကုိ ကၽြန္မတုိ႔ ေငးေမာလ်က္ ၿမစ္ၿပင္ကိုၿဖတ္တုိက္လာေသာ
ႀကမ္းတမ္းသည္႔ေလကုိ မ်က္နွာေမာ႔ခံယူလ်က္….ေမာ္ေတာ္စက္သံကုိ နားေထာင္လ်က္..ကၽြန္မတုိ႔
စကားတစ္ခြန္းစ နွစ္ခြန္းစ ေၿပာလာႀကသည္။
ထိုအခ်ိန္မွာပင္
ေမာ္ေတာ္စက္သံ ရုတ္တရက္ ရပ္သြားၿခင္းၿဖစ္သည္။ သူက ေခါင္းေထာင္ႀကည္႔ကာ “ ဘာၿဖစ္တာလဲ
” ဟုလွမ္းေမးသည္။ “ စက္ရပ္သြားတာ……မႀကာဘူးအစ္ကုိ……ခဏေလးပါ။ ”
ေမာ္ေတာ္မွ အလုပ္သမားေလးနွစ္ေယာက္ စက္ၿပန္နိိုးဖုိ႔ႀကိဳးစားစဥ္မွာ
ေလသည္ ေမာ္ေတာ္ကုိ အရွိန္ၿပင္းစြာတိုက္ခတ္လ်က္ရွိသည္။ ေရလွိဳင္းတုိ႔သည္ ေရလယ္တြင္ ၿငိမ္သက္သြားေသာ
ေမာ္ေတာ္အား ၀ုန္းခနဲ ၀ုန္းခနဲ လာ၍တြန္းတိုက္ေလသည္။ ေမာ္ေတာ္သည္ ကမ္းနွင္႔ နီးနီးအေနအထားမွ
တၿဖည္းၿဖည္းခ်ာလည္လည္ကာ ၿမစ္လယ္သို႔ေရာက္သြားေလသည္။ ေရလွိဳင္းတုိ႔သည္ ေမာ္ေတာ္အား အလ်ားလိုက္
တြန္းလိမ္႔ေနေသာေႀကာင္႔ေမာ္ေတာ္က ဟိုဘက္ သည္ဘက္ ယိမ္းယိုင္ကာ လွိဳင္းအတုိင္း နိမ္႔ဆင္းလုိက္ ၿမင္႔တက္လုိက္ၿဖစ္လာသည္။
ကၽြန္မသည္
မေႀကာက္သလို ဟန္ေဆာင္၍ ၿပံဳးေနရေသာ္လည္း ရင္ထဲမွာ တဒိတ္ဒိတ္ခုန္ကာ စိုးရိမ္ပူပန္လွၿပီ…..လွိဳင္းတစ္ခ်က္ပုတ္လိုက္ရံုၿဖင္႔
ေမာ္ေတာ္ တိမ္းေမွာက္သြားနိုင္သည္။ ကၽြန္မ၏ သူငယ္ခ်ငး္က ေရအနည္းအပါးကူးတတ္သည္။ ကၽြန္မကေတာ႔
ေရထဲေရာက္သြားလွ်င္ ပလံုခနဲ ၿမဳပ္သြားဖုိ႔သိပ္အခ်ိန္ႀကာမည္မထင္ပါ။
ဘာေႀကာင္႔မွန္းမသိ……ထိုသို႔ေသာအေၿခအေနတြင္
ကၽြန္မသည္ ယခင္က ႀကံဳဖူးသမွ်ၿမစ္၏အႏၱရာယ္မ်ားနွင္႔ ႀကားဖူးသမွ် ေမာ္ေတာ္သေဘၤာတိမ္းေမွာက္ၿခင္း
အသက္ေသဆံုးၿခင္းေဘးဒုကၡမ်ားကိုသာၿမင္ေယာင္ႀကားေယာင္လ်က္ ထိတ္လန္႔လာေလသည္။ဤထိတ္လန္႔ခံစားခ်က္မ်ိဳး
ကၽြန္မမႀကာခဏ ခံစားခဲ႔ရဖူးေသာ္လည္း တစ္ႀကိမ္ၿပီးတစ္ႀကိမ္ ကၽြန္မအတြက္ အသစ္ၿဖစ္ေန၏။
သည္တစ္ခါမွာေတာ႔
ကၽြန္မအတြက္ ေႀကာက္ရြံ႔တုန္လွဳပ္မွဳအၿပင္ ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ကေလးတစ္ခုပါ ပိုလာသည္။ ကၽြန္မအနားတြင္
ကၽြန္မခ်စ္သူရွိေနသားပဲ ဟူေသာ ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ကေလးၿဖစ္သည္။ ထုိေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ေႀကာင္႔ပင္
ကၽြန္မသည္ ေဘးအႏၱရာယ္နွင္႔ရင္ဆုိင္ေနလ်က္က စိတ္သက္သာရမွဳကေလး အနည္းငယ္ကုိပါ ခံစားေနရသည္။
သူကၽြန္မအနားမွာရွိသည္။ သူေရကူးတတ္သည္။ တစ္ခုခု အႏၱရာယ္ႀကံဳလွ်င္ သူသည္ သူ႔ခ်စ္သူအတြက္
အသက္ကုိစြန္႔၍ ရင္ဆုိင္လိမ္႔မည္။
တစ္ခ်ီတြင္
ႀကီးမားေသာ လွိဳင္းတစ္ခုက ကၽြန္မေနာက္ေက်ာဆီမွ ၀န္းခနဲ ခုန္တက္လာသည္။ ေမာ္ေတာ္သည္ ကၽြန္မနွင္႔အတူ
ေရွ႔သို႔ငိုက္က်လ်က္ တိမ္းေစာင္းသြားၿပီး ေရလွိဳင္းမ်ား ေမာ္ေတာ္ထဲခုန္၀င္ကာကၽြန္မကုိယ္ခႏၶာမွာ
ေရရႊဲစိုသြားပါသည္။ ကၽြန္မသည္ အားခနဲ ေအာ္ဟစ္လ်က္ ေမာ္ေတာ္၀မ္းထဲသို႔ဒူးေထာက္လ်က္က်သြားသည္။
ရယ္သံသဲ႔သဲ႔
ႀကားရသၿဖင္႔ ကၽြန္မေမာ႔ႀကည္႔လုိက္ေတာ႔ သူသည္ ကၽြန္မရွိရာသို႔ယိုင္ထိုးယိုင္ထုိးလွမ္းလာရင္း
ရယ္ေမာေနသည္ကိုၿမင္လုိက္ရပါသည္။
ႀကည္႔စမ္း……….ကၽြန္မက
ေသမေလာက္ေႀကာက္႔ရြံ ႔ေနသည္႔အခ်ိန္တြင္ သူကရယ္ေမာေနနိုင္သတဲ႔လား………
“ စြန္႔စားရတာႀကိဳက္တယ္ဆို….အံ႔
ရဲ ႔….ခု ႀကိဳက္နိုင္ေသးလား.”
ဒါ သူရယ္ေမာစရာလား။
သူ ကၽြန္မအနားမွာ၀င္ထုိင္ကာ ကၽြန္ကုိ ဆြဲထူေတာ႔ ကၽြန္မသူ႔ကုိစိမ္းစိမ္းႀကည္႔မိသည္။
သူ႔မ်က္လံုးမ်ားတြင္ စိုးရိမ္ပူပန္သည္႔ အရိပ္အေယာင္လံုး၀မရွိပါ။
“ ကုိမိုး………ယူ
မေႀကာက္ဘူးေပါ႔…”
သူက ပုခံုးတြန္႔၏။
“ မေႀကာက္ပါဘူး။
ေမာ္ေတာ္ေမွာက္ရင္ ကမ္းစပ္ကုိ ေရကူးသြားမွာေပါ႔။ ေမာ္ေတာ္ေအာက္မွာပိမသြားဖုိ႔ဘဲ အေရးႀကီးတာပါ။
”
သူ အံ႔ႀသသလို
မ်က္လံုးၿပဴးသြား၏။ သုိ႔ေသာ္ ခ်က္ခ်င္းပင္ ၿပံဳးရယ္လုိက္သည္။
“ ဘာမွ မေႀကာက္ပါနဲ႔။
ေမာ္ေတာ္ဘာမွမၿဖစ္ပါဘူး။ ၿဖစ္ရင္လည္းပ်ဥ္ခ်ပ္တုိ႔ဘာတုိ႔ တစ္ခုခုသာ တြယ္ထား။ ဘယ္ေတာ႔မွ
ေရမနစ္ဘူး။ ေႀကာက္လန္႔တႀကားၿဖစ္ရင္သာ ေရနစ္တာ။ သိလား အံ႔ ………..။ ”
ထုိစဥ္ခဏ
ကၽြန္မစိတ္သက္သာရာရေအာင္ပင္ ေမာ္ေတာ္စက္သံကုိ ၿပန္ႀကားလိုက္ရသည္။
ေမာ္ေတာ္စက္၏
ဆူညံေသာအသံကုိ သည္တစ္ခါေတာ႔ သာယာလွသည္ဟု ထင္မိသည္။
“ ကဲ………ဒီမွာ
ၿငိမ္ၿငိမ္ထုိင္ေနေနာ္ အံ႔ ”
ေမာ္ေတာ္သည္
ၿမစ္လယ္မွာ လွိဳင္းဒဏ္ၿဖင္႔လူးလိမ္႔ေနရာမွ ၿပန္လည္တည္႔မတ္သြားသည္။ ထုိ႔ေနာက္စက္သံတဒီဒီၿဖင္႔
ေရေပၚမွာ စတင္ေၿပးလႊားစၿပဳေလသည္။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ လွိဳင္းဒဏ္ေႀကာင္႔ခုန္ခုန္သြားေသးေသာ္လည္း
ေမာ္ေတာ္သည္ ေရေပၚမွာ သူ႔လမ္းေႀကာင္းနွင္႔သူ ေၿပးလႊားလ်က္ရွိသည္။
သူက ကၽြန္မအနားမွာခြာဖုိ႔
ေၿခလွမ္းၿပင္ၿပန္သည္။ ကၽြန္မသူ႔လက္ေမာင္းကုိ ဖ်က္ခနဲ ဖမ္းဆြဲထားလိုက္၏။
“ ကုိမိုး….ဒီအနားမွာပဲေန….”
ခပ္တုိးတိုးေၿပာေတာ႔
သူကေခါင္းတစ္ခ်က္ကုတ္လုိက္သည္။
“ ေမာ္ေတာ္ဘာမွမၿဖစ္ေတာ႔ဘူးေလ
အံ႔ ။ အခုပဲ ကမ္းကပ္ေတာ႔မွာ ”
သူ႔မ်က္နွာမွာ
ေစာေစာကလည္း ပူပင္ရိပ္မရွိ။ အခုလည္း သည္အတိုင္းပင္ၿဖစ္သည္။
“ ကုိမိုး………တကယ္လုိ႔ေမာ္ေတာ္ေမွာက္သြားၿပီ
ဆိုပါေတာ႔……..ကုိမိုးဘာလုပ္မလဲဟင္ ”
ကၽြန္မခပ္တုိးတိုးေမးေတာ႔
သူ ကၽြန္မကုိ ငံု႔ႀကည္႔ၿပီးၿပံဳးသည္။
“ ကမ္းစပ္ကုိ
ကူးေၿပးမွာေပါ႔ အံ႔ ရဲ ႔…. ”
ကၽြန္မရင္ထဲ
က်င္ခနဲ နာသြားပါသည္။
“ ကုိယ္႔ကုိမကယ္ဘဲ
တစ္ေယာက္တညး္ ကူးေၿပးမယ္…..ဟုတ္လား ”
ထုိအခါက်မွ
သူက ၿပံဳးရယ္၍ ကၽြန္မကို နွစ္သိမ္႔သည္။
“ ဟာ…………ေအး………ေဆာရီး
အံ႔ရာ…။ ငါက နင္ေရမကူးတတ္တာေမ႔သြားလုိ႔ပါ။ တကယ္ေရနစ္ၿပီ ဆုိရင္ နင္႔ကုိငါတြဲၿပီး ကူးေၿပးမွာပါ။
”
အခုစကားေၿပာေနခ်ိန္မွာပင္
ကၽြန္မေရမကူးတတ္ေႀကာင္းသူေမ႔ေနပါက အသက္အႏၱရာယ္နွင္႔ ရင္ဆုိင္ရသည္႔ အခ်ိန္တြင္ ေႀကာက္လန္႔တႀကား
သူပို၍ ေမ႔မွာေသခ်ာပါသည္။ ကၽြန္မ သူ႔မ်က္လံုးမ်ားကုိေစ႔ေစ႔စပ္စပ္ ႀကည္႔မိေတာ႔ ကၽြန္မၿမင္ေတြ႔ခ်င္သည္႔
ေလးနက္မွဳ၊ ႀကင္နာမွဳ၊ အေရးတႀကီး ဂရုစိုက္မွဳတုိ႔ကုိ လံုး၀မေတြ႔ရဘဲရွိေနသည္။ ကၽြန္မေတြ႔ရသည္က
ဘာကုိမွ အေလးအနက္မထားသည္႔ ေပါ႔တန္ေသာ အၿပံဳးနွင္႔ ရယ္ေမာသည္႔ မ်က္လံုးမ်ားသာၿဖစ္သည္။
ကၽြန္မသည္ ကၽြန္မခ်စ္သူအေပၚ ပထမဦးဆံုးအႀကီမ္ သံသယ၀င္မိသည္။ ရုပ္ရွင္ေတြ ၀တၳဳေတြထဲမွာ
ဇာတ္လုိက္မင္းသား ဇာတ္လုိက္မင္းသမီးကို အသက္အႏၱရာယ္ႀကားမွ သြားေရာက္ရင္ဆုိင္ကာ ကယ္တင္ေပးသည္႔
အၿဖစ္မ်ားကို ကၽြန္မအလြန္အားက်ေက်နပ္ခဲ႔ဖူးသည္။ တစ္ကယ္႔အၿဖစ္မွန္မွာေတာ႔ ကၽြန္မအဲ႔သည္လုိ
ေမွ်ာ္လင္႔၍ ရနုိင္ပါ႔မလား။
“ ေရနစ္တဲ႔လူကို
ဆယ္ရင္း ေရကူးရတာလြယ္ပါ႔မလား…………ကုိမိုး……….. ဟင္ ”
ကၽြန္မအေလးအနက္ေမးမိေတာ႔
သူက ပုခံုးတြန္႔၏။
“ သိပ္ေတာ႔မလြယ္ဘူး
အံ႔ ရဲ ႔….. ငါ ကေလးတစ္ေယာက္ေရနစ္တာကို ဆယ္ဖူးတယ္………ဟား….အရမ္းပင္ပန္းတာပဲ…ငါ႔ၿဖင္႔
ငါပါေသၿပီလုိ႔ေအာက္ေမ႔တာပဲ……လွိဳင္းလံုးေတြက ကမ္းနဲ႔ေ၀းေအာင္တြန္းတြန္းပို႔ေနတာကိုး………..ဒါေတာင္
ကေလးက ရွစ္နွစ္…ကိုးနွစ္အရြယ္ဗ်……ဒါေပမယ္႔ ကမ္းေပၚေရာက္ေတာ႔ ငါသတိလစ္လုမတတ္ ေမာေနၿပီ…..သူမ်ားအသက္ကယ္တယ္ဆုိတာ
နာမည္ေတာ႔ေကာငး္ပါရဲ ႔ အံ႔ရယ္………လူကေတာ႔ေသလုေမ်ာပါးပဲ……..”
ကၽြန္မသူ႔ကုိ
မယံုသကၤာၿဖင္႔ႀကည္႔မိသည္။
“ ကိုယ္ေရနစ္ရင္
ယူတကယ္ ဆယ္မွာလား….ဟင္ ”
“ ၿဖစ္ရေလ
အံံ႔လည္းေရနစ္မွာမဟုတ္ဘူး……ေမာ္ေတာ္လည္း အခု ဘာမွၿဖစ္တာမဟုတ္ဘူး……ဘာေတြလာေမးေနတာလဲ…”
“ဟင္႔အင္း….အံ႔ေမးတာကုိေၿဖ……ယူဆယ္မွာလား….မဆယ္ဘူးလား…”
သူမ်က္ေမွာင္ႀကဳတ္ကာရယ္ေလသည္။
“ဆယ္ဖုိ႔အၿခအေနေပးရင္
ဆယ္မွာေပါ႔ အံ႔ ရဲ ႔….ငါနဲ႔ နင္နဲ႔ အေ၀းႀကီးမွာလည္း မဟုတ္ဘူး…..ေမာ္ေတာ္လို…ေလွလို
ပစၥည္းႀကီးမ်ိဳးနဲ႔လည္းၿခားမေနဘူး……..နင္႔ကိုလည္း ၿမင္ေနရတယ္ဆုိရင္ ငါဆယ္မွာေပါ႔ဟာ….”
“အေၿခအေနမေပးရင္
ဒီအတုိင္း ပစ္ထားမွာေပါ႔…………ဟုတ္လား ”
ကၽြန္မၿပံဳးဖုိ႔ႀကိဳးစားလ်က္
မၿပံဳးနိုင္ေတာ႔ဘဲ အသံမတုန္ေအာင္သာႀကိဳးစားထိန္းခ်ဳပ္လိုက္ရသည္။
“ယူက ကုိယ္႔အတြက္
အသက္မစြန္႔နုိင္ဘူးေပါ႔…”
သူသည္ပထမေတာ႔
ရယ္ေမာေတာ႔မလို႔ဘဲ…သို႔ေသာ္ ကၽြန္မအား တအံ႔တႀသ ႀကည္႔ၿပီးေနာက္ မရယ္ေမာေတာ႔ဘဲ ေခါင္းတယမ္းယမ္းၿဖစ္ေနသည္။
“ အံ႔……ဒါတစ္ကယ္ၿဖစ္ေနတာမဟုတ္ဘူးေလ……အံ႔
…နင္လည္းဘာမွမၿဖစ္ဘဲနဲ႔…”
ကၽြန္မသည္
သူ႔ကုိ စူးစိုက္စြာႀကည္႔ရာက ရုတ္တရက္ မ်က္နွာလႊဲပစ္လုိက္မိသည္။ သုိ႔ေသာ္ ေမာ္ေတာ္စက္ပ်က္ေနစဥ္တုန္းက
သူ႔မ်က္လံုးတြင္ ကၽြန္မၿမင္လုိက္ၿပီးၿပီပဲ…….အေၿဖကုိ ကၽြန္မသိၿပီးၿပီေလ….သူသည္ ကၽြန္မအေႀကာင္းကုိ
အစဥ္သၿဖင္႔ ေခါင္းထဲထည္႔ထားသူမဟုတ္……ကၽြန္မေရမကူးတတ္ပါလား ဟု သတိရမည္႔သူမဟုတ္….ကၽြန္မအတြက္
သူ႔ကိုယ္သူ ဆင္းရဲဒုကၡတြင္းသို႔ ဆင္းသက္မည္သူမဟုတ္…ကၽြန္မလိုအပ္သမွ် အရာရာကုိ ၿဖည္႔ဆည္းေပးဖို႔
ေလးနက္သူမဟုတ္ …နက္ေမွာင္ေသာ သူ႔မ်က္၀န္းမ်ားသည္ ရယ္ရႊင္စရာကိုသာ လုိက္ရွာေနမည္႔မ်က္၀န္းမ်ိဳး……အႏၱရာယ္ႀကံဳလွ်င္
ကိုယ္လြတ္ရုန္းေၿပးမည္႔ မ်က္၀န္းမ်ိဳးပါ……..ေသခ်ာပါသည္။ သူသည္ ကၽြန္မအတြက္ အသက္စြန္႔မည္႔ဟန္တစ္စက္မွ်မရွိပါ။
“ အံ႔…..ေရနစ္တဲ႔အေႀကာင္းႀကီးေတြးေနတုန္းလား…”
သူက ကၽြန္မ၏လက္ဖ်ားမ်ားကို
လူအလစ္တြင္ ဖ်တ္ခနဲ ေထြးဆုပ္၍ ခပ္ၿပံဳးၿပံဳးေမးသည္။
ကၽြန္မေခါင္းယမ္းကာ
တစ္ခ်က္ ရယ္ေမာမိသည္။ ထုိ႔ေနာက္ သူ႔လက္ထဲမွ ကၽြန္မလက္ကို မသိမသာ ၿဖည္ယူလုိက္ရသည္။ သူ႔လက္အထိတြင္
ကၽြန္မ ဟိုယခင္ကလို ရင္ခုန္စြာ မႀကည္နူးးမိသည္မွာ ဘာေႀကာင္႔လဲ ….
အႏၱရာယ္ႀကံဳေတြ႔လိုက္ရလုိ႔….ကၽြန္မ၏
ေႀကာက္ရြံ ႔တုန္လွဳပ္သြားမွဳေႀကာင္႔ပဲလား…ဒါၿဖစ္ေရာၿဖစ္သင္႔ပါရဲ ႔လား…..ေမာ္ေတာ္စက္ရပ္သြားရၿခင္း….လွိဳင္းေလထန္ကာေမာ္ေတာ္
ယိမ္းထိုးလွဳပ္ခါၿခင္း…….၎တုိ႔သည္ ကၽြန္မခ်စ္သူနွင္႔ကၽြန္မအႀကားရွိ ေႏြးေထြးခ်စ္ခင္မွဳကုိ
ေအးစက္စိမ္းကားေအာင္ ဘယ္ေလာက္အထိ အက်ိဳးသက္ေရာက္ေစနုိင္မွာပါလိမ္႔…….
“ ဟား……….ေနာက္ဆံုးေတာ႔
ေဘးမသီ ရန္မခဘဲ ၿပန္ေရာက္ၿပီေပါ႔…..နင္ေတာ႔မသိဘူး…ငါၿဖင္႔ ဆာလိုက္တာ အံ႔ ရာ…”
ကမ္းပါးမွာ
ကပ္မိေသာအခါ သူသည္ ေပါ႔ပါးရႊင္ပ်သြား၏။ ကၽြန္မသည္ ထံုေပေပေၿခလွမ္းမ်ားၿဖင္႔ ေမာ္ေတာ္မွ
ဆင္းရန္ ဟန္ၿပင္မိသည္။ ကၽြန္မသည္ ဘာကိုမွ မခံစားနိုင္သလို အူေႀကာင္ေႀကာင္ႀကီးၿဖစ္ေနခဲ႔၏။
သူကမ္းစပ္ကုိခုန္္ဆင္းၿပီးေနာက္ ကၽြန္မခုန္ဆင္းရန္ သူ႔လက္ကုိကမ္းေပးလုိက္ပါသည္။ ေစာေစာတုန္းဆီက
သူ႔လက္မ်ားကုိ ကၽြန္မအားကိုးတႀကီး ဆုပ္ကိုင္ၿပီး သူ႔ခြန္အားအေပၚ ယံုႀကည္စိတ္ခ်စြာ ခဏခဏ
ဆင္းခဲ႔ဖူးသည္။ ႀကည္နူးေပ်ာ္ရႊင္ခဲ႔ဖူးသည္။ ေက်နပ္နွစ္သိမ္႔ခဲ႔ဖူးသည္။ ယခုအခါ သူ႔လက္သည
ကၽြန္မအား မည္သည္႔ခြန္အားကုိမွ် မေပးေတာ႔ေခ်။ သုိ႔ေသာ္ ထိုလက္ကုိပင္ ဟန္မပ်က္ ဆုပ္ကိုင္၍
ကၽြန္မသဲၿပင္ကမ္းစပ္သို႔ ခုန္ဆင္းခ်လိုက္သည္။
ကၽြန္မရင္ထဲမွာေတာ႔
အေတြးတစ္ခုတည္းရွိ၏။ ကၽြန္မ ေရကူးသင္မွ ၿဖစ္မည္။
( ဂ်ဴး )
