ၿမစ္ၿပင္ေပၚမွာ

ဇြန္လ၏ ညေနခင္းတစ္ခုၿဖစ္သၿဖင္႔ ဧရာ၀တီၿမစ္ေရသည္ ၿမင္႔တက္စၿပဳေနၿပီ။ မိုးနည္းပါးေသာပုဂံေညာင္ဦးေဒသတြင္ ဇြန္လသည္ ပူၿပင္းေၿခာက္ေသြ႔ဆဲၿဖစ္၏။ သုိ႔ေသာ္ မိုးရိပ္ေလရိပ္ေတာ႔

ဆင္စၿပဳၿပီ။ တစ္ခါတစ္ခါ မိုးသက္ေလၿပင္းမ်ားေႀကာင္႔ လွိဳင္းထန္ေလထန္တတ္ေသာအခ်ိန္ၿဖစ္သည္။  ထိုေန႔ညေနက ဧရာ၀တီၿမစ္ေရၿပင္၌ လွိဳင္းႀကီးခဲ႔သည္။

ေညာင္ဦးသူၿဖစ္သည္႔အတိုင္း ကၽြန္မသည္ အနယ္နယ္အရပ္ရပ္မွ သူငယ္ခ်င္းမ်ား…မိတ္ေဆြမ်ား….ပုဂံသုိ႔ဘုရားဖူးလာတုိင္း  ပုဂံဘုရားမ်ားသုိ႔ လုိက္ပုိ႔ရွင္းၿပေနက်ၿဖစ္သည္။ ………..ထိုရက္ကေတာ႔ ကၽြန္မလုိက္ပုိ႔ရွင္းၿပရသည္႔ ဧည္႔သည္မွာ ကၽြန္မ၏ခ်စ္သူၿဖစ္ေနသည္။ ထုိ႔ေႀကာင္႔ သူသြားခ်င္သည္႔ ဘုရားမ်ားသုိ႔ ၿမင္းလွည္းၿဖင္႔တစ္မ်ိဳး ….စက္ဘီးၿဖင္႔တစ္မိ်ဳး ကၽြန္မလုိက္ၿပခဲ႔ပါသည္။ သူက ေညာင္ဦးဘက္က ဘုရားမ်ားသို႔ ေရာက္ဖူးခ်င္သည္ ဟု အဆိုၿပဳလာသည္။ ေညာင္ဦးဘုရားမ်ားအနက္ ဘုရားဖူးမ်ားေရာက္ေနက်မွာ ေရႊစည္းခံုဘုရားသာၿဖစ္သည္။ သူကေတာ႔ သက်မုနိ၊ ကုန္းေတာ္ႀကီးဘုရား….ေက်ာက္ဂူဥမင္တုိ႔ကိုေရာက္ခ်င္သည္ဟု ဆုိပါသည္။ သူေၿပာသည္႔ဘုရားမ်ားသည္ ေညာင္ဦးကမ္းပါးနားတြင္ စီတန္းလ်က္တည္ရွိသၿဖင္႔….ထုိ႔ၿပင္ ကားလမ္းၿဖင္႔သြားဖုိ႔လည္း ခက္ခဲလွသၿဖင္႔ ကၽြန္မက ေရလမ္းကုိေရြးခ်ယ္ေစပါသည္…စက္တပ္ေမာ္ေတာ္ေလးတစ္စင္းငွားၿပီး ကၽြန္မနွင္႔ၿမိဳ ႔ခံသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္အေဖာ္ခၚကာ သူ႔ကုိစိတ္ပါလက္ပါ ကၽြန္မလိုက္ပို႔ေပးခဲ႔သည္။

သူက သမိုင္းအဓိကၿဖင္႔ ေက်ာင္းတက္ေနသည္႔ ၀ိဇၹာေက်ာင္းသား….ကၽြန္မက ရူပေဗဒအဓိကၿဖင္႔ ေက်ာင္းတက္ေနသည္႔ သိပၸံေက်ာင္းသူ….သုိ႔ေသာ္ ေရွးေဟာင္းပုဂံဘုရားမ်ားအေႀကာင္းေဆြးေႏြးေၿပာဆုိရာတြင္ေတာ႔  ကၽြန္မနွင္႔သူ အသိပညာနွင္႔ စိတ္၀င္စားမွဳခ်င္း ေတာ္ေတာ္နီးစပ္စြာဖလွယ္နုိင္ႀကပါသည္။

ေမာ္ေတာ္ေပၚတြင္ ဘုရားေတြအေႀကာင္း…..ဘုရင္ေတြအေႀကာင္း…ေရာက္တတ္ရာရာေၿပာဆုိရင္း သူနွင္႔ကၽြန္မတလွည္႔စီဓါတ္ပံုရိုက္လ်က္ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ႔ႀကသည္။ ကမ္းစပ္မွာ ေမာ္ေတာ္ကုိရပ္လ်က္ သဲေခ်ာင္းကေလးရွိရာသို႔ ကုန္းၿမင္႔ဆင္ေၿခေလ်ာအတုိင္း ကၽြန္မတုိ႔ၿဖတ္သြားရသည္။ ေရမရွိေသာသဲေခ်ာင္းကေလးကိုေရာက္ေတာ႔ ထိုသဲၿပင္မ်ားအတုိင္း ေခ်ာင္းတစ္ေလွ်ာက္ ခရီးဆက္ႀကရသည္။ ေဘးပတ္၀န္းက်င္သည္ ငွက္ၿမည္သံပင္မႀကားရေအာင္တိတ္ဆိတ္လ်က္….ေခ်ာင္းရိုးတစ္ဖက္တစ္ခ်က္ရွိ သစ္ပင္မ်ားထံမွ သစ္ရြက္စိမ္းရနံ႔စိုစိုကို အားရပါးရ ရွဴရွိဳက္လ်က္ ကၽြန္မတို႔၏ ရယ္ေမာသံမ်ားသည္ ေတာင္ကမ္းပါးယံမ်ားအထိ လြင္႔ပ်ံေနခဲ႔ဖူးပါသည္။ ဥမင္မွအၿပန္တြင္ ကုန္းေတာ္ႀကီးဘုရားအနီးေမာ္ေတာ္ကုိခဏရပ္ေစၿပီး ကၽြန္မတုိ႔ဘုရားရွိရာကုန္းေၿမဆီသို႔တက္ႀကရၿပန္သည္။

နယ္ေၿမမကၽြမ္းက်င္ေသာေႀကာင္႔ မႀကာခဏ ဆူးစူးလ်က္ တအားအားေအာ္ေနခဲ႔ရသည္႔ သူ႔ကုိႀကည္႔ကာ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းက ရယ္ေမာနိုင္ခဲ႔ေသာ္လည္း ကၽြန္မက မရယ္ေမာနုိင္ခဲ႔ပါ………သူ႔ေၿခေထာက္မွာ စူးေနသည္႔ ထေနာင္းဆူးနွင္႔ ကႏၱရဆူးတို႔ကုိ ကၽြန္မမႀကာခဏနွဳတ္ေပးရ၏။ ….“ ေနာက္တခါက်ရင္ ကိုယ္႔ေနာက္ကေန ကုိယ္ေၿခလွမ္းအတုိင္း လိုက္လွမ္းကြာ…..မဟုတ္ရင္ ဆူးထပ္စူးေနဦးမယ္….ႀကားလား ….” သူကေက်ေက်နပ္နပ္ေခါင္းညိတ္ကာ သေဘာတူခဲ႔သည္။

အၿပန္ခရီးတြင္ သက်မုနိဘုရားသို႔ အသြားလမ္း၌ သူဆူးမစူးမီ ကၽြန္မအရင္ဆူးစူးသြား၏။ ကၽြန္မကေတာ႔ ဆူးစူးတာ ရိုးေနၿပီ ဟူသည္႔မ်က္နွာေပးၿဖင္႔ေအာင္႔အီးမိ်ဳသိပ္ကာနာက်င္မွဳကို တင္းခံခဲ႔ရသည္။ “ အံ႔ရာ…ငါပဲေရွ႔ကသြားမယ္…နင္ ငါ႔ေနာက္ကပဲလိုက္……..” သူက စိတ္မေကာင္းဟန္ၿဖင္႔ ညည္းညည္းညဴညဴေၿပာေတာ႔ ကၽြန္မ ေက်နပ္စြာၿပံဳးေနခဲ႔မိသည္။

ကၽြန္မေတာင္ကုန္းမွအဆင္းတြင္ ေက်ာက္စရစ္ခဲ႔မ်ားၿဖင္႔ေၿခေခ်ာ္က်လုနီးနီးၿဖစ္ေနသည္ကုိ ယခုထိ ကၽြန္မသတိရေနေသးသည္။ “ ကုိမိုး…..ေရွ႔ကဖယ္ေနာ္…ကုိယ္ေခ်ာ္က်လာရင္ ယူ႔ကုိတုိက္မိၿပီး နွစ္ေယာက္လံုးလဲက်သြားလိမ္႔မယ္…ဖယ္…….. ” 

“ ငါေရွ႔ကခံထားေတာ႔ နင္အက်သက္သာတာေပါ႔ဟာ……ငါတမင္ နင္႔ေရွ႔ကေနေပးတာ အံ႔ ရဲ ႔…ရဲရဲသာဆင္းခဲ႔…ငါရွိတယ္……… ” ထိုအခါ ကၽြန္မစိတ္ႀကည္နူးခ်မ္းေၿမ႔သြားေသာ္လည္း သူမသိေအာင္ ဟန္ေဆာင္ခ်င္ေသးသည္။

“ ဟား…ဟား…. လံုး၀မယံုဘူးေနာ္..ေၿခေခ်ာ္က်သြားရင္ ယူက ေဘးကိုခ်က္ခ်င္းေရွာင္ပစ္လုိက္မွာ မဟုတ္လား …” ကၽြန္မတို႔ တဟား…ဟား ….ရယ္ေမာခဲ႔ႀကသည္… ကၽြန္မေၿခေခ်ာ္မက်ခဲ႔ပါ……….. ထုိ႔ေႀကာင္႔ သူ ကၽြန္မကုိ ဆီး၍မဖမ္းဘဲ ေဘးေရွာင္တိမ္းပစ္မည္….မပစ္မည္ကို ကၽြန္မမသိနုိင္ခဲ႔ပါ………….

အၿပန္ခရီးတြင္ ေမာ္ေတာ္သည္ ကၽြန္မအားစိုးရိမ္ ေသာကေရာက္ေအာင္ ဖန္တီးေပးလုိက္ပါသည္။

ဟိုဘက္ သည္ဘက္က ေတာင္ကမ္းပါးယံမ်ား မိုးေရတုိက္စားေသာေႀကာင္႔ ေဒါင္လိုက္ကြဲၿပတ္ေနေသာ ေၿမလႊာမ်ား လုိဏ္ေခါင္းသဖြယ္ၿဖစ္ေနေသာ လူတစ္ကုိယ္၀င္သာစရာ ဂူမ်ား စသည္တုိ႔ကုိ ကၽြန္မတုိ႔ ေငးေမာလ်က္ ၿမစ္ၿပင္ကိုၿဖတ္တုိက္လာေသာ ႀကမ္းတမ္းသည္႔ေလကုိ မ်က္နွာေမာ႔ခံယူလ်က္….ေမာ္ေတာ္စက္သံကုိ နားေထာင္လ်က္..ကၽြန္မတုိ႔ စကားတစ္ခြန္းစ နွစ္ခြန္းစ ေၿပာလာႀကသည္။

ထိုအခ်ိန္မွာပင္ ေမာ္ေတာ္စက္သံ ရုတ္တရက္ ရပ္သြားၿခင္းၿဖစ္သည္။ သူက ေခါင္းေထာင္ႀကည္႔ကာ “ ဘာၿဖစ္တာလဲ ” ဟုလွမ္းေမးသည္။ “ စက္ရပ္သြားတာ……မႀကာဘူးအစ္ကုိ……ခဏေလးပါ။ ”

 ေမာ္ေတာ္မွ အလုပ္သမားေလးနွစ္ေယာက္ စက္ၿပန္နိိုးဖုိ႔ႀကိဳးစားစဥ္မွာ ေလသည္ ေမာ္ေတာ္ကုိ အရွိန္ၿပင္းစြာတိုက္ခတ္လ်က္ရွိသည္။ ေရလွိဳင္းတုိ႔သည္ ေရလယ္တြင္ ၿငိမ္သက္သြားေသာ ေမာ္ေတာ္အား ၀ုန္းခနဲ ၀ုန္းခနဲ လာ၍တြန္းတိုက္ေလသည္။ ေမာ္ေတာ္သည္ ကမ္းနွင္႔ နီးနီးအေနအထားမွ တၿဖည္းၿဖည္းခ်ာလည္လည္ကာ ၿမစ္လယ္သို႔ေရာက္သြားေလသည္။ ေရလွိဳင္းတုိ႔သည္ ေမာ္ေတာ္အား အလ်ားလိုက္ တြန္းလိမ္႔ေနေသာေႀကာင္႔ေမာ္ေတာ္က ဟိုဘက္ သည္ဘက္ ယိမ္းယိုင္ကာ လွိဳင္းအတုိင္း နိမ္႔ဆင္းလုိက္  ၿမင္႔တက္လုိက္ၿဖစ္လာသည္။

ကၽြန္မသည္ မေႀကာက္သလို ဟန္ေဆာင္၍ ၿပံဳးေနရေသာ္လည္း ရင္ထဲမွာ တဒိတ္ဒိတ္ခုန္ကာ စိုးရိမ္ပူပန္လွၿပီ…..လွိဳင္းတစ္ခ်က္ပုတ္လိုက္ရံုၿဖင္႔ ေမာ္ေတာ္ တိမ္းေမွာက္သြားနိုင္သည္။ ကၽြန္မ၏ သူငယ္ခ်ငး္က ေရအနည္းအပါးကူးတတ္သည္။ ကၽြန္မကေတာ႔ ေရထဲေရာက္သြားလွ်င္ ပလံုခနဲ ၿမဳပ္သြားဖုိ႔သိပ္အခ်ိန္ႀကာမည္မထင္ပါ။

ဘာေႀကာင္႔မွန္းမသိ……ထိုသို႔ေသာအေၿခအေနတြင္ ကၽြန္မသည္ ယခင္က ႀကံဳဖူးသမွ်ၿမစ္၏အႏၱရာယ္မ်ားနွင္႔ ႀကားဖူးသမွ် ေမာ္ေတာ္သေဘၤာတိမ္းေမွာက္ၿခင္း အသက္ေသဆံုးၿခင္းေဘးဒုကၡမ်ားကိုသာၿမင္ေယာင္ႀကားေယာင္လ်က္ ထိတ္လန္႔လာေလသည္။ဤထိတ္လန္႔ခံစားခ်က္မ်ိဳး ကၽြန္မမႀကာခဏ ခံစားခဲ႔ရဖူးေသာ္လည္း တစ္ႀကိမ္ၿပီးတစ္ႀကိမ္ ကၽြန္မအတြက္ အသစ္ၿဖစ္ေန၏။

သည္တစ္ခါမွာေတာ႔ ကၽြန္မအတြက္ ေႀကာက္ရြံ႔တုန္လွဳပ္မွဳအၿပင္ ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ကေလးတစ္ခုပါ ပိုလာသည္။ ကၽြန္မအနားတြင္ ကၽြန္မခ်စ္သူရွိေနသားပဲ ဟူေသာ ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ကေလးၿဖစ္သည္။ ထုိေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ေႀကာင္႔ပင္ ကၽြန္မသည္ ေဘးအႏၱရာယ္နွင္႔ရင္ဆုိင္ေနလ်က္က စိတ္သက္သာရမွဳကေလး အနည္းငယ္ကုိပါ ခံစားေနရသည္။ သူကၽြန္မအနားမွာရွိသည္။ သူေရကူးတတ္သည္။ တစ္ခုခု အႏၱရာယ္ႀကံဳလွ်င္ သူသည္ သူ႔ခ်စ္သူအတြက္ အသက္ကုိစြန္႔၍ ရင္ဆုိင္လိမ္႔မည္။

တစ္ခ်ီတြင္ ႀကီးမားေသာ လွိဳင္းတစ္ခုက ကၽြန္မေနာက္ေက်ာဆီမွ ၀န္းခနဲ ခုန္တက္လာသည္။ ေမာ္ေတာ္သည္ ကၽြန္မနွင္႔အတူ ေရွ႔သို႔ငိုက္က်လ်က္ တိမ္းေစာင္းသြားၿပီး ေရလွိဳင္းမ်ား ေမာ္ေတာ္ထဲခုန္၀င္ကာကၽြန္မကုိယ္ခႏၶာမွာ ေရရႊဲစိုသြားပါသည္။ ကၽြန္မသည္ အားခနဲ ေအာ္ဟစ္လ်က္ ေမာ္ေတာ္၀မ္းထဲသို႔ဒူးေထာက္လ်က္က်သြားသည္။

ရယ္သံသဲ႔သဲ႔ ႀကားရသၿဖင္႔ ကၽြန္မေမာ႔ႀကည္႔လုိက္ေတာ႔ သူသည္ ကၽြန္မရွိရာသို႔ယိုင္ထိုးယိုင္ထုိးလွမ္းလာရင္း ရယ္ေမာေနသည္ကိုၿမင္လုိက္ရပါသည္။

ႀကည္႔စမ္း……….ကၽြန္မက ေသမေလာက္ေႀကာက္႔ရြံ ႔ေနသည္႔အခ်ိန္တြင္ သူကရယ္ေမာေနနိုင္သတဲ႔လား………

“ စြန္႔စားရတာႀကိဳက္တယ္ဆို….အံ႔ ရဲ ႔….ခု ႀကိဳက္နိုင္ေသးလား.”

ဒါ သူရယ္ေမာစရာလား။ သူ ကၽြန္မအနားမွာ၀င္ထုိင္ကာ ကၽြန္ကုိ ဆြဲထူေတာ႔ ကၽြန္မသူ႔ကုိစိမ္းစိမ္းႀကည္႔မိသည္။ သူ႔မ်က္လံုးမ်ားတြင္ စိုးရိမ္ပူပန္သည္႔ အရိပ္အေယာင္လံုး၀မရွိပါ။

“ ကုိမိုး………ယူ မေႀကာက္ဘူးေပါ႔…”

သူက ပုခံုးတြန္႔၏။

“ မေႀကာက္ပါဘူး။ ေမာ္ေတာ္ေမွာက္ရင္ ကမ္းစပ္ကုိ ေရကူးသြားမွာေပါ႔။ ေမာ္ေတာ္ေအာက္မွာပိမသြားဖုိ႔ဘဲ အေရးႀကီးတာပါ။ ”

သူ အံ႔ႀသသလို မ်က္လံုးၿပဴးသြား၏။ သုိ႔ေသာ္ ခ်က္ခ်င္းပင္ ၿပံဳးရယ္လုိက္သည္။

“ ဘာမွ မေႀကာက္ပါနဲ႔။ ေမာ္ေတာ္ဘာမွမၿဖစ္ပါဘူး။ ၿဖစ္ရင္လည္းပ်ဥ္ခ်ပ္တုိ႔ဘာတုိ႔ တစ္ခုခုသာ တြယ္ထား။ ဘယ္ေတာ႔မွ ေရမနစ္ဘူး။ ေႀကာက္လန္႔တႀကားၿဖစ္ရင္သာ ေရနစ္တာ။ သိလား အံ႔ ………..။ ”

ထုိစဥ္ခဏ ကၽြန္မစိတ္သက္သာရာရေအာင္ပင္ ေမာ္ေတာ္စက္သံကုိ ၿပန္ႀကားလိုက္ရသည္။

ေမာ္ေတာ္စက္၏ ဆူညံေသာအသံကုိ သည္တစ္ခါေတာ႔ သာယာလွသည္ဟု ထင္မိသည္။

“ ကဲ………ဒီမွာ ၿငိမ္ၿငိမ္ထုိင္ေနေနာ္ အံ႔ ”

ေမာ္ေတာ္သည္ ၿမစ္လယ္မွာ လွိဳင္းဒဏ္ၿဖင္႔လူးလိမ္႔ေနရာမွ ၿပန္လည္တည္႔မတ္သြားသည္။ ထုိ႔ေနာက္စက္သံတဒီဒီၿဖင္႔ ေရေပၚမွာ စတင္ေၿပးလႊားစၿပဳေလသည္။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ လွိဳင္းဒဏ္ေႀကာင္႔ခုန္ခုန္သြားေသးေသာ္လည္း ေမာ္ေတာ္သည္ ေရေပၚမွာ သူ႔လမ္းေႀကာင္းနွင္႔သူ ေၿပးလႊားလ်က္ရွိသည္။

သူက ကၽြန္မအနားမွာခြာဖုိ႔ ေၿခလွမ္းၿပင္ၿပန္သည္။ ကၽြန္မသူ႔လက္ေမာင္းကုိ ဖ်က္ခနဲ ဖမ္းဆြဲထားလိုက္၏။

“ ကုိမိုး….ဒီအနားမွာပဲေန….”

ခပ္တုိးတိုးေၿပာေတာ႔ သူကေခါင္းတစ္ခ်က္ကုတ္လုိက္သည္။

“ ေမာ္ေတာ္ဘာမွမၿဖစ္ေတာ႔ဘူးေလ အံ႔ ။ အခုပဲ ကမ္းကပ္ေတာ႔မွာ ”

သူ႔မ်က္နွာမွာ ေစာေစာကလည္း ပူပင္ရိပ္မရွိ။ အခုလည္း သည္အတိုင္းပင္ၿဖစ္သည္။

“ ကုိမိုး………တကယ္လုိ႔ေမာ္ေတာ္ေမွာက္သြားၿပီ ဆိုပါေတာ႔……..ကုိမိုးဘာလုပ္မလဲဟင္ ”

ကၽြန္မခပ္တုိးတိုးေမးေတာ႔ သူ ကၽြန္မကုိ ငံု႔ႀကည္႔ၿပီးၿပံဳးသည္။

“ ကမ္းစပ္ကုိ ကူးေၿပးမွာေပါ႔ အံ႔ ရဲ ႔…. ”

ကၽြန္မရင္ထဲ က်င္ခနဲ နာသြားပါသည္။

“ ကုိယ္႔ကုိမကယ္ဘဲ တစ္ေယာက္တညး္ ကူးေၿပးမယ္…..ဟုတ္လား ”

ထုိအခါက်မွ သူက ၿပံဳးရယ္၍ ကၽြန္မကို နွစ္သိမ္႔သည္။

“ ဟာ…………ေအး………ေဆာရီး အံ႔ရာ…။ ငါက နင္ေရမကူးတတ္တာေမ႔သြားလုိ႔ပါ။ တကယ္ေရနစ္ၿပီ ဆုိရင္ နင္႔ကုိငါတြဲၿပီး ကူးေၿပးမွာပါ။ ”

အခုစကားေၿပာေနခ်ိန္မွာပင္ ကၽြန္မေရမကူးတတ္ေႀကာင္းသူေမ႔ေနပါက အသက္အႏၱရာယ္နွင္႔ ရင္ဆုိင္ရသည္႔ အခ်ိန္တြင္ ေႀကာက္လန္႔တႀကား သူပို၍ ေမ႔မွာေသခ်ာပါသည္။ ကၽြန္မ သူ႔မ်က္လံုးမ်ားကုိေစ႔ေစ႔စပ္စပ္ ႀကည္႔မိေတာ႔ ကၽြန္မၿမင္ေတြ႔ခ်င္သည္႔ ေလးနက္မွဳ၊ ႀကင္နာမွဳ၊ အေရးတႀကီး ဂရုစိုက္မွဳတုိ႔ကုိ လံုး၀မေတြ႔ရဘဲရွိေနသည္။ ကၽြန္မေတြ႔ရသည္က ဘာကုိမွ အေလးအနက္မထားသည္႔ ေပါ႔တန္ေသာ အၿပံဳးနွင္႔ ရယ္ေမာသည္႔ မ်က္လံုးမ်ားသာၿဖစ္သည္။ ကၽြန္မသည္ ကၽြန္မခ်စ္သူအေပၚ ပထမဦးဆံုးအႀကီမ္ သံသယ၀င္မိသည္။ ရုပ္ရွင္ေတြ ၀တၳဳေတြထဲမွာ ဇာတ္လုိက္မင္းသား ဇာတ္လုိက္မင္းသမီးကို အသက္အႏၱရာယ္ႀကားမွ သြားေရာက္ရင္ဆုိင္ကာ ကယ္တင္ေပးသည္႔ အၿဖစ္မ်ားကို ကၽြန္မအလြန္အားက်ေက်နပ္ခဲ႔ဖူးသည္။ တစ္ကယ္႔အၿဖစ္မွန္မွာေတာ႔ ကၽြန္မအဲ႔သည္လုိ ေမွ်ာ္လင္႔၍ ရနုိင္ပါ႔မလား။

“ ေရနစ္တဲ႔လူကို ဆယ္ရင္း ေရကူးရတာလြယ္ပါ႔မလား…………ကုိမိုး……….. ဟင္ ”

ကၽြန္မအေလးအနက္ေမးမိေတာ႔ သူက ပုခံုးတြန္႔၏။

“ သိပ္ေတာ႔မလြယ္ဘူး အံ႔ ရဲ ႔….. ငါ ကေလးတစ္ေယာက္ေရနစ္တာကို ဆယ္ဖူးတယ္………ဟား….အရမ္းပင္ပန္းတာပဲ…ငါ႔ၿဖင္႔ ငါပါေသၿပီလုိ႔ေအာက္ေမ႔တာပဲ……လွိဳင္းလံုးေတြက ကမ္းနဲ႔ေ၀းေအာင္တြန္းတြန္းပို႔ေနတာကိုး………..ဒါေတာင္ ကေလးက ရွစ္နွစ္…ကိုးနွစ္အရြယ္ဗ်……ဒါေပမယ္႔ ကမ္းေပၚေရာက္ေတာ႔ ငါသတိလစ္လုမတတ္ ေမာေနၿပီ…..သူမ်ားအသက္ကယ္တယ္ဆုိတာ နာမည္ေတာ႔ေကာငး္ပါရဲ ႔ အံ႔ရယ္………လူကေတာ႔ေသလုေမ်ာပါးပဲ……..”

ကၽြန္မသူ႔ကုိ မယံုသကၤာၿဖင္႔ႀကည္႔မိသည္။

“ ကိုယ္ေရနစ္ရင္ ယူတကယ္ ဆယ္မွာလား….ဟင္ ”

“ ၿဖစ္ရေလ အံံ႔လည္းေရနစ္မွာမဟုတ္ဘူး……ေမာ္ေတာ္လည္း အခု ဘာမွၿဖစ္တာမဟုတ္ဘူး……ဘာေတြလာေမးေနတာလဲ…”

“ဟင္႔အင္း….အံ႔ေမးတာကုိေၿဖ……ယူဆယ္မွာလား….မဆယ္ဘူးလား…”

သူမ်က္ေမွာင္ႀကဳတ္ကာရယ္ေလသည္။

“ဆယ္ဖုိ႔အၿခအေနေပးရင္ ဆယ္မွာေပါ႔ အံ႔ ရဲ ႔….ငါနဲ႔ နင္နဲ႔ အေ၀းႀကီးမွာလည္း မဟုတ္ဘူး…..ေမာ္ေတာ္လို…ေလွလို ပစၥည္းႀကီးမ်ိဳးနဲ႔လည္းၿခားမေနဘူး……..နင္႔ကိုလည္း ၿမင္ေနရတယ္ဆုိရင္ ငါဆယ္မွာေပါ႔ဟာ….”

“အေၿခအေနမေပးရင္ ဒီအတုိင္း ပစ္ထားမွာေပါ႔…………ဟုတ္လား ”

ကၽြန္မၿပံဳးဖုိ႔ႀကိဳးစားလ်က္ မၿပံဳးနိုင္ေတာ႔ဘဲ အသံမတုန္ေအာင္သာႀကိဳးစားထိန္းခ်ဳပ္လိုက္ရသည္။

“ယူက ကုိယ္႔အတြက္ အသက္မစြန္႔နုိင္ဘူးေပါ႔…”

သူသည္ပထမေတာ႔ ရယ္ေမာေတာ႔မလို႔ဘဲ…သို႔ေသာ္ ကၽြန္မအား တအံ႔တႀသ ႀကည္႔ၿပီးေနာက္ မရယ္ေမာေတာ႔ဘဲ ေခါင္းတယမ္းယမ္းၿဖစ္ေနသည္။

“ အံ႔……ဒါတစ္ကယ္ၿဖစ္ေနတာမဟုတ္ဘူးေလ……အံ႔ …နင္လည္းဘာမွမၿဖစ္ဘဲနဲ႔…”

ကၽြန္မသည္ သူ႔ကုိ စူးစိုက္စြာႀကည္႔ရာက ရုတ္တရက္ မ်က္နွာလႊဲပစ္လုိက္မိသည္။ သုိ႔ေသာ္ ေမာ္ေတာ္စက္ပ်က္ေနစဥ္တုန္းက သူ႔မ်က္လံုးတြင္ ကၽြန္မၿမင္လုိက္ၿပီးၿပီပဲ…….အေၿဖကုိ ကၽြန္မသိၿပီးၿပီေလ….သူသည္ ကၽြန္မအေႀကာင္းကုိ အစဥ္သၿဖင္႔ ေခါင္းထဲထည္႔ထားသူမဟုတ္……ကၽြန္မေရမကူးတတ္ပါလား ဟု သတိရမည္႔သူမဟုတ္….ကၽြန္မအတြက္ သူ႔ကိုယ္သူ ဆင္းရဲဒုကၡတြင္းသို႔ ဆင္းသက္မည္သူမဟုတ္…ကၽြန္မလိုအပ္သမွ် အရာရာကုိ ၿဖည္႔ဆည္းေပးဖို႔ ေလးနက္သူမဟုတ္ …နက္ေမွာင္ေသာ သူ႔မ်က္၀န္းမ်ားသည္ ရယ္ရႊင္စရာကိုသာ လုိက္ရွာေနမည္႔မ်က္၀န္းမ်ိဳး……အႏၱရာယ္ႀကံဳလွ်င္ ကိုယ္လြတ္ရုန္းေၿပးမည္႔ မ်က္၀န္းမ်ိဳးပါ……..ေသခ်ာပါသည္။ သူသည္ ကၽြန္မအတြက္ အသက္စြန္႔မည္႔ဟန္တစ္စက္မွ်မရွိပါ။

“ အံ႔…..ေရနစ္တဲ႔အေႀကာင္းႀကီးေတြးေနတုန္းလား…”

သူက ကၽြန္မ၏လက္ဖ်ားမ်ားကို လူအလစ္တြင္ ဖ်တ္ခနဲ ေထြးဆုပ္၍ ခပ္ၿပံဳးၿပံဳးေမးသည္။

ကၽြန္မေခါင္းယမ္းကာ တစ္ခ်က္ ရယ္ေမာမိသည္။ ထုိ႔ေနာက္ သူ႔လက္ထဲမွ ကၽြန္မလက္ကို မသိမသာ ၿဖည္ယူလုိက္ရသည္။ သူ႔လက္အထိတြင္ ကၽြန္မ ဟိုယခင္ကလို ရင္ခုန္စြာ မႀကည္နူးးမိသည္မွာ ဘာေႀကာင္႔လဲ ….

အႏၱရာယ္ႀကံဳေတြ႔လိုက္ရလုိ႔….ကၽြန္မ၏ ေႀကာက္ရြံ ႔တုန္လွဳပ္သြားမွဳေႀကာင္႔ပဲလား…ဒါၿဖစ္ေရာၿဖစ္သင္႔ပါရဲ ႔လား…..ေမာ္ေတာ္စက္ရပ္သြားရၿခင္း….လွိဳင္းေလထန္ကာေမာ္ေတာ္ ယိမ္းထိုးလွဳပ္ခါၿခင္း…….၎တုိ႔သည္ ကၽြန္မခ်စ္သူနွင္႔ကၽြန္မအႀကားရွိ ေႏြးေထြးခ်စ္ခင္မွဳကုိ ေအးစက္စိမ္းကားေအာင္ ဘယ္ေလာက္အထိ အက်ိဳးသက္ေရာက္ေစနုိင္မွာပါလိမ္႔…….

“ ဟား……….ေနာက္ဆံုးေတာ႔ ေဘးမသီ ရန္မခဘဲ ၿပန္ေရာက္ၿပီေပါ႔…..နင္ေတာ႔မသိဘူး…ငါၿဖင္႔ ဆာလိုက္တာ အံ႔ ရာ…”

ကမ္းပါးမွာ ကပ္မိေသာအခါ သူသည္ ေပါ႔ပါးရႊင္ပ်သြား၏။ ကၽြန္မသည္ ထံုေပေပေၿခလွမ္းမ်ားၿဖင္႔ ေမာ္ေတာ္မွ ဆင္းရန္ ဟန္ၿပင္မိသည္။ ကၽြန္မသည္ ဘာကိုမွ မခံစားနိုင္သလို အူေႀကာင္ေႀကာင္ႀကီးၿဖစ္ေနခဲ႔၏။ သူကမ္းစပ္ကုိခုန္္ဆင္းၿပီးေနာက္ ကၽြန္မခုန္ဆင္းရန္ သူ႔လက္ကုိကမ္းေပးလုိက္ပါသည္။ ေစာေစာတုန္းဆီက သူ႔လက္မ်ားကုိ ကၽြန္မအားကိုးတႀကီး ဆုပ္ကိုင္ၿပီး သူ႔ခြန္အားအေပၚ ယံုႀကည္စိတ္ခ်စြာ ခဏခဏ ဆင္းခဲ႔ဖူးသည္။ ႀကည္နူးေပ်ာ္ရႊင္ခဲ႔ဖူးသည္။ ေက်နပ္နွစ္သိမ္႔ခဲ႔ဖူးသည္။ ယခုအခါ သူ႔လက္သည ကၽြန္မအား မည္သည္႔ခြန္အားကုိမွ် မေပးေတာ႔ေခ်။ သုိ႔ေသာ္ ထိုလက္ကုိပင္ ဟန္မပ်က္ ဆုပ္ကိုင္၍ ကၽြန္မသဲၿပင္ကမ္းစပ္သို႔ ခုန္ဆင္းခ်လိုက္သည္။

ကၽြန္မရင္ထဲမွာေတာ႔ အေတြးတစ္ခုတည္းရွိ၏။ ကၽြန္မ ေရကူးသင္မွ ၿဖစ္မည္။ 

( ဂ်ဴး ) 

ကတြတ္သီး နွင္႔ ကတြတ္ယို

ၿပည္မွာေပၚေနတဲ႔ ကတြတ္သီး၊ ကတြတ္ယို ...............

ကတြတ္သီးဟာ O ေသြးပိုင္ရွင္ေတြအေနနဲ႔ အစားသင္႔ဆံုး အသီးတစ္မ်ိဳးထဲမွာပါတယ္

ဟု http://myatmhanlay.blogspot.com/2009/04/blog-post_28.html တြင္ ဖတ္ရသည္။

တစ္ပတ္ကို ကတြတ္သီး ေလးလံုးေလာက္မွီ၀ွဲျခင္းသည္ ကိုယ္ခႏၶာရိွ pH ပမာဏကို ညိွႏိႈင္းထားျပီး ေရာဂါပိုးမႊားမ်ား ၀င္ေရာက္ကူးစက္ျခင္းမွ တားဆီးထားသည္။ ကတြတ္သီးမွာ ပါသည့္ အမွ်င္ဓာတ္သည္ အင္ဆူလင္ ပမာဏႏွင့္ ေသြးတြင္း အခ်ဳိဓာတ္ပမာဏတို႔ကို က်ဆင္းေစကာ ဆီးခ်ဳိျဖစ္ပြားမႈကိုလည္း ေလ်ာ့နည္းေစသည္။

ဟု http://glorious-flower.blogspot.com/ တြင္ဖတ္ရသည္။

ဒီအခ်က္ေတြမသိခင္ ဟိုးငယ္ငယ္ကေလးက ကတြတ္ယုိထုတ္ေလးေတြကို မက္ေမာစြာ၀ယ္စားၿဖစ္ခဲ႔တယ္။ စားလုိက္ရင္ ဇီးထုတ္လုိ စြန္႔ပစ္စရာမပါတာရယ္။ ၀ါးစားရင္ က်လိက်လိၿဖစ္တာရယ္ ကို သေဘာက်လုိ႔ စားၿဖစ္ခဲ႔တယ္။
ခု ၿပည္မွာတာ၀န္က်ေတာ႔ ကတြတ္သီးေပၚခ်ိန္ဆို အသီးေတြ၀ယ္၊ သႀကားနဲ႔ ကုိယ္႔စိတ္ႀကိဳက္နွစ္သက္သလိုထိုးစားၿဖစ္တယ္။ စိတ္ႀကိဳက္ထိုးၿပီး မိသားစုအတြက္လည္းလက္ေဆာင္ေပးၿဖစ္တယ္။ ေရာင္းတန္းကကတြတ္ယိုကုိေပးတာထက္ ကုိယ္တုိင္ထုိးတဲ႔ ကတြတ္ယိုကုိေပးရတာ ပုိနွစ္သက္လာတယ္။

ယိုထိုးနည္းကေတာ႔.............

ေစ်းက၀ယ္လာတဲ႔ ကတြတ္သီးေလးေတြကုိေတာ႔ သဲစင္ေအာင္ ေရနိုင္နုိင္နဲ႔ေဆးရပါမယ္။
သဲစင္ေအာင္ေဆးၿပီးသားအသီးေလးေတြကို လုိသလို ထက္ၿခမ္းခြဲ၊ သုိ႔မဟုတ္ ေလးစိပ္ထုိးၿပီး ယိုထုိးမယ္႔
ဒယ္အိုး ( သို႔ ) ဒန္အိုးထဲထည္႔ၿပီး အေပၚကသႀကားၿဖဴးၿပီး ထုိးလုိက္တာပါပဲ....။တစ္ခ်ိဳ ႔ကေတာ႔ သႀကားကုိႀကိဳၿပီးမွကတြတ္သီးထဲ သႀကားရည္နွင္႔ထိုးႀကသည္။ ဤသို႔ထိုးၿခင္းက အခ်ိန္ပိုႀကာေစေသာေႀကာင္႔မဂ်ီးကေတာ႔ သႀကားေကာကတြတ္သီးေကာ ေရာထိုးလိုက္တာပဲ...........။

ကတြတ္သီးအလံုးတစ္ရာကို သႀကားအစိတ္သားနဲ႔ ဆားအနည္းငယ္ထည္႔ၿပီး ဒယ္အိုးထဲ ထည္႔ေမႊ၊ ေရခမ္းေတာ႔မွ သံပုရာသီးေလးညွစ္ထည္႔လိုက္ေတာ႔ အေရာင္၊ အနံ႔အရသာနဲ႔ၿပည္႔စံုတဲ႔ ကတြတ္ယိုေလးရသြားၿပီ။ ကုိယ္တုိင္ထုိးေတာ႔ ေရခမ္းေၿခာက္ေအာင္ထုိးတယ္ ဘာဓါတုေဗဒေဆးမွမပါဘဲ က်န္းမာေရးနဲ႔ၿပည္႔စံုတဲ႔ကတြတ္ယုိေလးၿဖစ္တာေပါ႔.........။

ကတြတ္သီးေတြမွာ အခ်ိဳသီးနဲ႔အခ်ဥ္သီး ဟု ၂ မ်ိဳးရွိသည္။
ထုိ႔ေႀကာင္႔ သႀကားကို ခ်င္႔ခိ်န္ၿပီးထည္႔သင္ပါသည္။ 





ထမင္းစားၿပီး ကတြတ္ယိုေလးနည္းနည္းေလာက္ စားလိုက္တာနဲ႔ ရင္ေခ်ာင္ၿပီး အေမာကုိေၿပေစတယ္။

ေရႊတမာ

အကယ္၍သာ သမီးေလး ခင္မာလာ ေမြးဖြား၍မလာပါလွ်င္လည္း ဦးထြန္းေအးအဘုိ႔ ထုိမွ်စိတ္ပူပန္မည္မဟုတ္ေပ။

    ယခုမွာမူ သမီးေလးကုိေမြးသည္႔ေနမွစ၍ သူသည္ အစဥ္ပူပန္ခဲ႔သည္။

    ယေန႔ညလိုအခါမ်ိဳးတြင္ အိပ္၍ပင္မရနုိင္ေလာက္ေအာင္ စိတ္မွာလွဳပ္ရွား၍ေနေပသည္။ သူ႔သမီးေလးသည္ အသက္၂၀ပင္ၿပည္႔ေပေတာ႔မည္။ ထိုအနွစ္၂၀ကာလ

ပတ္လံုး သူသည္စိတ္ပင္ပန္းမွဳေ၀ဒနာကို အစဥ္ခံစား၍လာခဲ႔ရေပသည္။

   အိပ္ခန္းမွထ၍ ေဘးတံခါးမႀကီးမွ သူသည္ၿခံတြင္းသို႔ဆင္းလာခဲ႔သည္။

မိုးဦးၿဖစ္၍ေလထဲတြင္ မိုးသက္နံ႔သည္ပါလာခဲ႔ေလသည္။ အိမ္ထဲတြင္ ပူအိုက္သလိုၿဖစ္ေနေပသည္။ သူသည္ စပယ္ရံုမ်ားေဘးရွိခံုတန္းေပၚတြင္ထုိင္၍ ေလကိုမွန္မွန္ရွဴေနသည္။

  

မိုးသားမ်ားမရွိေသးခင္ လ သည္၀င္းပစြာသာေနသည္။ သူ႔မ်က္လံုးမ်ားသည္ စပယ္ပြင္႔မ်ားေပၚသို႔ ေရာက္သြားသည္။ လ ေရာင္တုိ႔ၿဖင္႔ ပြင္႔အာလာႀကၿပီၿဖစ္ေသာ

စပယ္၏ ေငြ၀တ္လႊာမ်ားမွာ ရက္ရက္စက္စက္ပင္ လွ ပ ေနေပသည္။ ခ်ိဳေအးေသာ ရနံ႔သည္ သူ႔ပတ္၀န္းက်င္၀ယ္ သင္းပ်ံ ႔ေန၏။သစ္ရြက္မ်ားလည္း ေငြေရာင္ေတာက္၍ ေၿဖးညွင္းစြာ

လွဳပ္ရွား၍ေနေပသည္။

     ထိုကဲ႔သုိ႔လွပေသာ ညမ်ားတြင္ သူသည္ မခင္သူနွင္႔ ေတြ႔ခဲ႔သည္မဟုတ္ပါေလာ။ နူးညံ႔ေၿပၿပစ္၍ ယဥ္ယဥ္ေလးနွင္႔ေခ်ာေမြ႔ေသာ မခင္သူ၏မ်က္နွာကို လ ေရာင္ေအာက္တြင္ေတြ႔ခဲ႔ရေလသည္။

တီးတိုးစြာ နွီးေနွာေနႀကသည္႔ ခ်စ္သူစကားသံတုိ႔မွာ ထိုစဥ္ကနွစ္သိမ္႔၍မဆံုးခဲ႔ေပ။

     ယခုလို စပယ္ရံုနားမွာေတာ႔ မဟုတ္ေပ။ သူတုိ႔နွစ္ဦးေတြ႔စဥ္က မခင္သူတုိ႔၏ၿခံထဲရွိ ယုဇနပင္ေအာက္မွာၿဖစ္ခဲ႔သည္။ လ ေရာင္မွာ ယုဇနရြက္မ်ားႀကားမွ ကြက္၍ထင္ေနသည္။ ညဥ္႔၏ေလတြင္

ယုဇနပြင္႔ရနံ႔သည္သင္းပ်ံ ႔လွသည္။ မ်ားေသာအားၿဖင္႔ သူက ခ်စ္စိတ္မႊန္တတ္သည္။ မခင္သူေလး၏လိမၼာမွဳေႀကာင္႔ပင္ သူတို႔က်ဴးက်ဴးလြန္လြန္ မၿဖစ္ႀက။ ထိန္းသိမ္းနိုင္ခဲ႔ႀကသည္။

   ငယ္ရြယ္သူခ်စ္သူခ်င္း ယခုလိုတိတ္ဆိတ္ေသာညတြင္ ေတြ႔သည္မွာ ခ်မ္းေၿမ႔ရႊင္လန္းဘြယ္ေကာင္းသေလာက္၊ ေႀကာက္စရာအေၿခအေနဆိုးကုိလည္း ဖန္တီးေပးနုိင္သည္။

မခင္သူက ဓမၼဆန္ေပသည္။ မ်ားေသာအားၿဖင္႔လညး္ ဓမၼေႀကာင္းကုိယွဥ္၍ေၿပာတတ္၏။သူသည္မခင္သူ၏ပါးနုနုေလးကုိ သူ႔ပါးနွင္႔အပ္၍ ခ်စ္စိတ္မႊန္တုိင္းေၿပာခ်င္ရာေၿပာခဲ႔သည္။

 “ ေမေမတုိ႔က သေဘာမတူလဲ _ ခင္႔ကုိေမာင္က ရေအာင္ယူမွာဘဲ။ ခုေတာင္ေနာက္ေကာလိပ္မွာ ၃-နွစ္ဘဲေနရေတာပမယ္ ”

သူသည္ဒါတြင္မက ဘယ္ေလာက္ခ်စ္ေႀကာင္းကုိလည္း ဋီကာခ်ဲ ႔တတ္ေသးသည္။ သုိ႔ေသာ္ မခင္သူကမူ သူ႔ရင္ခြင္ထဲမွ လမင္းကုိေမာ္ႀကည္႔ရင္းပင္ ဓမၼဆန္ဆန္ေၿပာတတ္သည္။

“ လူေတြေတာင္မွမၿမဲႀကပါဘူးေမာင္ ၊ အခ်စ္ဆိုတာလဲ သခၤါရပါဘဲ။ တႀကိမ္တခါမွာ မုန္းခ်င္လဲမုန္းေပမွာပါ။ ဘယ္နဲ႔လုပ္ၿပီးေမာင္ဟာ ခင္႔ကိုတသက္လံုး ခ်စ္ရမယ္လုိ႔ ခင္ကေၿပာနုိင္မလဲ။ ၿပီးေတာ႔လဲ ခင္နဲ႔ေမာင္က ခုမွေတြ႔ႀကဒါ--မိဘဆိုဒါက တသက္လံုးၿပဳစုေကၽြးေမြးၿပီးေစာင္႔ေရွာက္လာခဲ႔ဒါ--မိဘစကားကိုေတာ႔ဘယ္ေတာ႔မွ မလြန္္ဆန္နဲ႔ေပါ႔ ”

မခင္သူကထုိသို႔မ်ားေၿပာလိုက္လွ်င္ သူသည္ဆတ္ဆတ္ခါနာတတ္သည္။ သူေယာက္်ားပီသေႀကာင္း၊သစၥာမေဖာက္ေႀကာင္းမ်ားကို တသီႀကီးေၿပာတတ္သည္။

ဒီလုိေၿပာလွ်င္လဲ မခင္သူက ၿပံဳးၿပံဳးေလးပင္ေနတတ္သည္။

ဒါေပမင္႔--- ေနာက္ပိုင္းတြင္ သူသည္မခင္သူအားသစၥာေဖာက္ခဲ႔သည္။

မလိမ္႔တပတ္လုပ္၍စြန္႔ပစ္ခဲ႔ၿပီး ႏြဲ႔ႏြဲ႔ရီကိုယူလိုက္သည္။ အတိတ္မ်ားသည္ တခုၿပီးတခုေပၚလာတုိင္း သူ႔စိတ္လွဳပ္ရွားမွဳသည္ ၿပင္းၿပလာသည္။

သူသည္ယခု ဦးထြန္းေအးၿဖစ္၍ မခင္သူသည္ ေဒၚခင္သူဘ၀ကိုေရာက္၍ေနေပသည္။ ပထမေတာ႔ သူသည္မခင္သူ၏ အခ်စ္ကိုေဖာက္ဖ်က္လုိက္စဥ္က သစ္ရြက္တရြက္ေခၽြပစ္သေလာက္ပင္ စိတ္ထဲတြင္ အမွတ္မထားခဲ႔။

သုိ႔ေသာ္ ခင္မာလာေမြးလာသည္႔ေန႔တြင္  ‘ သမီးေလး ‘ ဟုဆိုလိုက္ကထဲက ရင္ထဲတြင္ထိန္းကနဲ၀င္ေဆာင္႔လုိက္သည္။

“ ဘုရား --ဘုရား ”   သူသည္ ဘုရားပင္ တ လိုက္မိသည္။ မခင္သူအေပၚတြင္ သစၥာေဖာက္ခဲ႔သလို၊ မခင္သူ စိတ္ဆင္းရဲေအာင္သူလုပ္ခဲ႔သလို၊ သူ႔သမီးေလးအေပၚတြင္ တစံုတေယာက္က ေစာ္ကားမွာကုိ သူအင္မတန္မွ စိုးရိမ္လာသည္။

သူ႔မွာသမီးနွင္႔ ၿဖစ္လာေပၿပီ။ သူသည္ ယခုေတာ႔ ေတြးေခၚတတ္လာရေပမည္။ အေၿခအေနကသူမေတြးယင္လည္းမၿဖစ္ေတာ႔ေပ။ ခင္မာလာမွာ ပန္းပြင္႔ေလးလိုလွသည္။ သည္လုိလွေလေလ သူကစိတ္ပူလြန္းေလၿဖစ္သည္။

တခါတခါတြင္လည္း ေဒၚႏြဲ႔ႏြဲ႔ရီအားသမီးအတြက္စိုးရိမ္ေႀကာင္းကို ေၿပာတတ္သည္။

“  ေအာ္ ဒက္ဒီနဲ႔ကြယ္--သမီးကလိမၼာပါတယ္ ”

သူ႔ဇနီးမွာ ေခတ္ဆန္သူပီပီ သူ႔ကုိဒက္ဒီဟုေခၚသည္။ သူရင္ထဲတြင္ပိုဆိုးသြားသည္။ မခင္သူသည္လည္း လိမ္လိမ္မာမာနွင္႔ ရိုးရိုးသားသားပင္ၿဖစ္သည္။

လေရာင္မွာ အနည္းငယ္မွိန္သြား၍ သူ႔အေတြကုိရပ္နားလိုက္ကာ ေကာင္းကင္ကုိေမာ႔ႀကည္႔လုိက္သည္။ မိုးသားတက္လာ၍ မိုးဖြဲေလးပင္ တေပါက္နွစ္ေပါက္ က်လာသည္။ ထိုင္ေနရာမွထၿပီးလွ်င္ သူမခ်စ္ေတာ႔ၿပီၿဖစ္ေသာ မခင္သူကုိ သတိရေနၿပန္သည္။ သူသည္မိုးစိုမွာစိုး၍ မခင္သူကုိ ယုဇနပင္ေအာက္မွာ ေထြးေနတတ္ေသးသည္ မဟုတ္ပါေလာ။

သူသည္ တၿဖညး္ၿဖည္းသူ၀င္ခဲ႔ေသာ ေဘးတံခါးမႀကီးမွာ ရပ္၍ေမွးမွိန္ေနေသာ လေရာင္နွင္႔ ၿပင္ပကုိလွမ္း၍ႀကည္႔ေနမိၿပန္သည္။

“   ဟင္  ”   သူ႔ အသံမ်ားပင္ ထြက္သြားေတာ႔သည္။ သူၿမင္ေနရသည္မွာ တကယ္မွပင္ ဟုတ္ပါေလစ။ တကယ္ေတာ႔ တကယ္ဘဲၿဖစ္သည္။

ပိေတာက္ပင္ေအာက္တြင္ ေယာက္်ားေလးနွင္႔ မိန္းခေလးနွစ္ေယာက္မတ္တပ္ရပ္၍ ဖက္ထားသည္။ တဖက္မွ၀င္ေနေသာ လေရာင္ၿဖင္႔ မိန္းခေလးကုိ သူေကာင္းစြာ ၿမင္ရသည္။ မိန္းခေလးမွာ သူ႔သမီး ခင္မာလာၿဖစ္သည္။ ေယာက္်ားပ်ိဳသည္ သူ႔သမီးကုိယုယစြာနမ္း၍ အၿပင္သို႔ထြက္သြားသည္။ မႀကာခင္ပင္ သမီးေလးခင္မာလာမွာ ေမွာင္ရိပ္တြင္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားေတာ႔သည္။

သူသည္ ႀကိဳးစား၍ အိပ္ရာခန္းသို႔ ေရာက္ေအာင္လာရသည္။ ၿပီးလွ်င္ အိပ္ေပ်ာ္ေအာင္ မနဲလုပ္ေနရသည္။ သူရဲေခ်ာက္ခံေနရသလို ၿဖစ္ေနေတာ႔သည္။

သူ႔ကုိယ္သူ ၀ဋ္လည္ၿပီဟု ထင္ေနသည္။

“   ဘုရား သိႀကားမလုိ႔ မခင္သူအေပၚ ငါေစာ္ကား မိတာေတြေတာ႔ သမီးေလးအေပၚ မက်ေရာက္ပါေစနဲ႔  ”

သူသည္ ကတုန္ကယင္ပင္ဆုေတာင္းေနမိသည္။ ­

                                x                               x                           x

ေဒၚခင္သူ၏ခင္ပြန္းမွာ ဦးေအာင္ေက်ာ္ၿဖစ္သည္။ Collective Farming ကုိ ပံုေဖာ္နုိင္ရန္အတြက္

ဦးေအာင္ေက်ာ္မွာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင္႔ စုေပါင္း၍ လုပ္ငန္းတခုကုိ တည္ေထာင္ထားသူၿဖစ္သည္။

‘  ၿပည္သူ႔ေကာက္ပဲသီးႏွံ ေရာင္း၀ယ္ေရးလီမိတက္   ‘   တြင္မန္ေနဂ်ာၿဖစ္ေပသည္။ သူတုိ႔သည္ဆန္စပါးတြင္မက ႀကက္ငွက္ေမြးၿမဴေရးနွင္႔ ရွမ္းၿပည္တြင္ စည္သြပ္ဘူးလုပ္ငန္းမ်ားလုပ္ကိုင္ရာတြင္ အေတာ္တုိးတက္လာေပသည္။ သူသည္ လယ္သမားေတြနွင္႔လည္း ေရာေႏွာေနသည္။ ကၽြဲႏြားေတြနွင္႔လည္း ေနတတ္သည္။

ယေနနံနက္မွာ တနဂၤေႏြေန႔ၿဖစ္ေသာ္လည္း ဦးေအာင္ေက်ာ္သည္ အစည္းအေ၀းတခုအတြက္ မနက္အေစာႀကီးပင္ သြားစရာရွိေလသည္။

သူအ၀တ္အစားလဲေနစဥ္တြင္ ေဒၚခင္သူသည္ အနီးသို႔ေရာက္လာေလသည္။

ေဒၚခင္သူမ်က္နွာႀကည္႔ရသည္မွာ ႏြမ္းနယ္ေနပံုရသည္။

“   ခင္ ညတုန္းက အိပ္လုိ႔မရဘူးလား ”

ေဒၚခင္သူမွာ ညက တကယ္ပင္အိပ္၍ မရေပ။

“  ဟုတ္တယ္ အကိုႀကီး၊ သားအေႀကာင္း စဥ္းစားေနမိလုိ႔ပါ ”

“  ခင္ကလဲကြာ  သားက  မငယ္ေတာ႔ပါဘူး ။ သူ႔ သူငယ္ခ်င္းအိ္မ္မွာ အိပ္မယ္ဆိုရင္ အိပ္မဲ႔အေကာင္ပါ။ ညကလယ္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ သူၿပန္လာလုိ႔ အိပ္ခ်င္ေနေသးယင္လဲေနေပေစ။

မအိပ္ရင္ေတာ႔ ၉ နာရီေလာက္ က်ယင္ ကားနဲ႔အကုိႀကီးဆီ လႊတ္လုိက္ေနာ္။ အကိုႀကီးခုေတာ႔လမ္းေလွ်ာက္သြားမယ္ ”

ဦးေအာင္ေက်ာ္သည္ အ၀တ္အစားလဲၿပီး ထြက္သြားေတာ႔သည္။ ေဒၚခင္သူမွာ ၿခံအတြင္း လမ္းေလွ်ာက္ရင္းပင္ သားအေႀကာင္းကုိစဥ္းစားေနမိသည္။ အထူးသၿဖင္႔ ညက ဦးထြန္းေအးကို တညလံုး သတိရေနသည္ဆုိလွ်င္ ပိုမို၍မွန္ေပလိမ္႔မည္။

“  ခင္ရာ တခါေတာ႔ အေတြ႔ခံစမ္းပါ။ ေမာင္႔သူငယ္ခ်င္း အိမ္မွာ ဘုန္းႀကီးဆြမ္းေကၽြးရွိတယ္ဆိုၿပီး၊ ေမာင္ညဘက္ သူငယ္ခ်င္းအိမ္မွာအိပ္ရင္း ခင္နဲ႔လာေတြ႔မယ္  ”

ဦးထြန္းေအးသည္ သူ႔ကုိဒီလိုဘဲ ေၿပာခဲ႔သည္။ မိဘမ်ားကုိလညး္ ဆြမ္းေကၽြးကိုအေႀကာင္းၿပ၍ အိမ္မွထြက္လာတတ္သည္။ သူ႔သားေလးေရာ ညကမ်ား သူ႔ခ်စ္သူဆီ သြားေနမည္လား….

ဦးထြန္းေအး၏သစၥာေဖာက္မွဳေႀကာင္႔ ဦးထြန္းေအးအား ႀကိဳးစား၍ေမ႔ေဖ်ာက္ပစ္ေပမင္႔ ေဒၚခင္သူအဖုိ႔မွာ တသက္သက္ပင္ၿဖစ္ေနေလသည္။

သားဦးေလးပင္ အသက္ ၂၄ နွစ္ေက်ာ္ခဲ႔၍ ယခုနွစ္ဆို Bs.c ေအာင္ေတာ႔မည္။ သူကေတာ႔ ဦးထြန္းေအးကုိ မေမ႔နိုင္ေပ။ ေဒၚခင္သူမွာ တနည္းအားၿဖင္႔ ကံေကာင္းသူဆုိရမည္။ ဦးေအာင္ေက်ာ္က သူ႔အားငံုထားမတတ္ ခ်စ္ရွာသည္။မခင္သူအေပၚမွာ သစၥာရွိေပသည္။ တကယ္႔ေယာက္်ားပီသေပသည္။

“  ခင္ရယ္….ကုိယ္႔ကုိမွ သူကမခ်စ္ေတာ႔ဘဲဟာ၊ သိပ္စိတ္ဆင္းရဲမခံပါနဲ႔ကြာ  ”

ေဒၚခင္သူတခါတေလ ငိုင္၍ေနလွ်င္ ဒီလိုဘဲ ဦးေအာင္ေက်ာ္က ေၿပာတတ္သည္။ ဦးေအာင္ေက်ာ္သည္ ေဒၚခင္သူၿဖစ္ခဲ႔သမွ်ကို အားလံုးသိသူၿဖစ္သည္။

“    ေမေမ  ”

သားေခၚသံႀကား၍ အေတြးရပ္ကာ ေဒၚခင္သူမွာ ၿခံ၀သို႔လွမ္းႀကည္႔လုိက္၏။

“  ေဟာ --- သားၿပန္လာၿပီလား ”

ေဒၚခင္သူသည္ ေရွ ႔သို႔တိုး၍ သားကုိဖက္လုိက္သည္။

“  ေဖေဖေရာ ေမေမ---ကုိေအးေဖတုိ႔သားကုိလိုက္ပို႔တယ္။ ၿခံ၀ကပဲၿပန္လႊတ္လုိက္တယ္။ သူတို႔ဧည္႔သည္ေတြလိုက္ပို႔ရအ့ုးမယ္  ” စကားေၿပာေနေသာသားမ်က္နွာကုိ ေဒၚခင္သူက အကဲခတ္သလိုႀကည္႔၏။

“  ေဖေဖ အစည္းအေ၀းသြားတယ္။ ဒီေန႔ ေမေမနုိ႔ထမင္းက်ိဳထားတယ္----ကဲ---ကဲ---လာ  ” 

ေဒၚခင္သူသည္ သားကုိထမင္းစားခန္းသို႔ေခၚသြားသည္။ နုိ႔ထမင္းနွင္႔ေကာ္ဖီၿပင္ခုိင္း၍ သူ႔သားအနီးမွာ သူထုိင္ေနသည္။

နံနက္ခင္း၏ ေနေရာင္ၿခည္မွာ ၿပတင္းမွ၀င္၍ အခန္းထဲတြင္လင္းေနသည္။

နံနက္ခင္း၏ေနေရာင္ၿခည္သစ္လို သူ႔သားမ်က္နွာသည္ ေတာက္ပေနသည္ဟုထင္သည္။ စားပြဲေပၚမွ နွင္းဆီၿဖဴကဲ႔သို႔ သူ႔သားမ်က္နွာသည္ နုပ်ိဳလန္းဆတ္ေသည္ဟု သူကထင္သည္။

ေက်ာ္သူသည္ နုိ႔ထမင္းေသာက္ရင္း တခ်က္မွ်သမ္းလုိက္သည္။

“  သား ညကေကာင္းေကာင္း မအိပ္ရဘူးထင္တယ္ ”

ေဒၚခင္သူကေမးလွ်င္ ေက်ာ္သူသည္ ရုတ္တရက္မ်က္နွာပ်က္သြားရာမွ ဣေၿႏၵဆယ္ကာ ၿပန္ေၿပာ၏။

“  အိပ္ရပါတယ္ ေမေမ၊ မနက္ကေတာ႔ ၄ နာရီေလာက္ ထရလုိ႔ပါ ”

ေဒၚခင္သူ စိတ္ထဲမွာထင္႔သြားေတာ႔သည္။ ဟုတ္ပါသည္ ညက သူ႔သားသည္ အိပ္ရမည္မဟုတ္ေပ။

“  ခင္နဲ႔ေတြ႔တဲ႔ညဆို ေနာက္ေန႔မနက္က်  သိပ္အိပ္ခ်င္ဒါဘဲ၊ ဒါေပမင္႔ ေမာင္႔မွာတေနလံုး ဟန္ေဆာင္ေနရတယ္။ ေန႔ခင္းအိပ္ယင္ ေမေမတုိ႔က ညကအိပ္ပ်က္လားဘာလား စစ္မွာစိုးလို႔  ”

ဦးထြန္းေအးနွင္႔သူ႔တုန္းက ဒီလိုဘဲၿဖစ္ခဲ႔သည္။ ေခတ္မ်ားေၿပာင္းလဲႀကသည္နွင္႔အမွ် ၀တ္စားတန္ဆာ အနုပညာမ်ား ဂီတမ်ားေၿပာင္းလဲသြားႀကမည္ၿဖစ္ေပသည္။

ခ်စ္ၿခင္းဆုိသည္မွာေတာ႔ ေၿပာင္းလဲေပလိမ္႔မည္မဟုတ္။ ဦးထြန္းေအး နွင္႔ေဒၚခင္သူငယ္စဥ္က ခ်စ္ႀကသလိုပင္၊ ေက်ာ္သူသည္သူ႔ခ်စ္သူနွင္႔ ခ်စ္ေပလိမ္႔မည္။

“  ကဲပါေလ----သားခဏမွိန္းလိုက္ယင္ ေကာင္းမယ္။ ေမေမေတာ႔ မင္႔ေဖေဖဆီ ကားနဲ႔သြားႀကိဳဘို႔ ၀င္းေမာင္ကုိ ေၿပာလုိက္အံုးမယ္  ”

ေဒၚခင္သူသည္ ေနာက္ဘက္ေလွခါးမွ ၿခံထဲသို႔ဆင္းသြားသည္။

“   ညက သိပ္လွဒါ။ လ ကလဲ ၀င္းေနဒါဘဲ ၊ သားမ်ာေတာ႔ ခ်စ္သူရွိေနပါၿပီေလ----  ” ေဒၚခင္သူသည္ တေယာက္တည္း ေတြးေတာ႔သည္။ ကားလႊတ္ၿပီး၍ အိမ္ထဲသို႔ၿပန္လာ၏။

သူ႔သား အိပ္ေနေသာအခန္းသို႔၀င္သြားမိသည္။ ေက်ာ္သူသည္မအိပ္ေသး ေစာင္ၿခံဳ၍ ပက္လက္လွန္ေနသည္။ ၿပတင္းမွေလေအးမ်ားလည္း အထဲသို႔၀င္ေနေလသည္။

ညက ခင္မာလာနွင္႔ ေတြ႔ခဲ႔ေသာ အခ်ိန္မ်ားသည္ သူ႔နွလံုးသားကုိ ရိုက္ခတ္ေနသည္။ မ်က္စိမွိတ္လိုက္တိုင္း ခင္မာလာ၏ ပါးၿဖဴၿဖဴနုနုေလးကုိ ေမႊးခဲ႔ရပံုမ်ားမွာ ထင္ထင္ရွားရွားေပၚလာသည္။ သူသည္ ေစာင္ကုိလွစ္၍ မ်က္လံုးဖြင္႔လုိက္၏။

“ ေမေမ “       သူလန္႔သြားသလို ေအာ္လုိက္၏။

ေဒၚခင္သူမွာ သူ႔ေဘးတြင္ မားမားႀကီးရပ္ေနသည္။

“  သားေတာ႔ အိပ္နုိင္မွာ မဟုတ္ပါဘူးကြယ္  ”

ေဒၚခင္သူက ၿပံဳး၍ေၿပာလိုက္၏။

ေက်ာ္သူသည္ မလံုေတာ႔ေပ။ မ်က္နွာသည္ည္း မထားတတ္သလိုၿဖစ္လာေတာ႔၏။ ေမာ႔ႀကည္႔လုိက္တုိငး္ ေမေမ၏ ၿပံဳးၿပံဳးႀကိးၿဖစ္ေနေသာ မ်က္နွာမွာ “ သားညကဘာလုပ္သလဲဆိုဒါ ေမေမ သိပါတယ္ ” ဟုေၿပာသလိုၿဖစ္ေနေတာ႔သည္။ သူသည္ ငုတ္တုတ္ထထိုင္လိုက္၏။

“  ေမေမ  “

သူ႔ေဘးတြင္ ေဒၚခင္သူမွာထုိင္ေနသည္။

“  သားမွာ ခ်စ္သူရွိေနၿပီ  ”

ေဒၚခင္သူက မတုန္လွဳပ္ပါ။ နကိုကပင္ ရိပ္မိၿပီးၿဖစ္သည္။

“  ေအးေပါ႔ -----ဘယ္သူလဲ----ေရွ ႔နွစ္ဆို သားလဲ ေက်ာင္းထြက္ရမွာဘဲ  ”

“   သားယူမဲ႔ မိန္းမက ခင္မာလာတဲ႔။ လယ္၀န္ဦးထြန္းေအး သမီးဘဲ  ”

“   ကုိထြန္းေအး သမီး ဟုတ္လား  ”

 ေဒၚခင္သူမွာ ဒီတခါေတာ႔အေတာ္ တုန္လွဳပ္သြားသည္။ ယခုဘ၀တြင္ တဖန္ၿပန္၍ မ်က္နွာ္ခ်င္းေသာ္မွ မဆိုင္လိုေတာ႔ၿပီၿဖစ္ေသာ ကုိထြန္းေအး၏ သမီးကုိမွ သူ႔သားက သြား၍ ခ်စ္မိေပသည္။

“  သား ေဖေဖလာေတာ႔တုိင္ပင္ေသးဒါေပါ႔ေလ ”

ေဒၚခင္သူသည္ အခန္းတြင္းမွထြက္လာသည္။

ဦးေအာင္ေက်ာ္ၿပန္လာ၍ ထမင္းေကၽြးေနရေသာ္လည္း သူစိတ္မပါလွေပ။ ထမင္းစားၿပီး ၿပီးခ်င္း သူ႔အိပ္ခန္းကို တက္လာေတာ႔သည္။ ဦးေအာင္ေက်ာ္မွာ ေနာက္မွ၀င္လာ၍ ေဒၚခင္သူနွင္႔အတူ ကုတင္ေပၚမွာထုိင္လုိက္သည္။

“    ခင္ -- ေနမေကာင္းၿပန္ဘူးလား  ”

“   ေကာင္းပါတယ္၊ အိပ္ခ်င္လုိ႔  ”

“   ခင္က သားကုိ အစိုးရိမ္လြန္ဒါကိုး။ သားအိပ္ၿပီလား ”

“   ဟုတ္တယ္  ”

ေဒၚခင္သူသည္ ေစာင္တထည္ၿခံဳကာ လွဲအိပ္ရင္း ၿပတင္းဘက္ကုိေငးေနသည္။

“  သားမွာခ်စ္သူရွိၿပီ  အကိုႀကီးရဲ ႔ ။ သူေရွ ႔နွစ္ဆန္းမွာ လက္ထပ္ခ်င္တယ္ထင္ပါရဲ ႔ ။ ညကခင္ေၿပာဒါ မမွန္ဘူးလား။ သူ မအိပ္ဘူး  ”

“  ဘာကြဲ ႔ --- သားကမအိပ္ဘူး   ”

ဦးေအာင္ေက်ာ္သည္ ေဒၚခင္သူပခံုးကုိ ဆဲြ၍ ေမးလိုက္သည္။

“  ဟုတ္တယ္----ဒီေလာက္လွတဲ႔ညမွာ သားဟာ ခင္မာလာကုိသြားေတြ႔ဒါေပါ႔။ ခင္မာလာက ကိုထြန္းေအးသမီးတဲ႔။ ခင္ေတာ႔ၿဖင္႔ ခေလးေတြကုိ သနားတယ္။ ကိုထြန္းေအးကုိေတာ႔ မ်က္နွာခ်င္းမဆုိင္ခ်င္ေတာ႔ဘူး  ”

ဦးေအာင္ေက်ာ္သည္ အတန္ႀကာၿငိမ္သက္ေနရာမွ သူ႔ဇနီးကို ဆြဲယူေပြ႔ရင္း

“  ခင္မာလကုိ အကိုႀကီးၿမင္ဘူးပါတယ္။ ပညာလဲေတာ္သားဘဲ။ လိမ္မာပါတယ္တဲ႔။ သတင္းေတာ႔ႀကားဘူးပါတယ္။ သားကေမတၱာရွိေနဘီဘဲကြယ္။ ခင္ရယ္……တခုစဥ္းစားစမ္းပါ။   ကုိထြန္းေအးက ခင္႔ကုိသစၥာေဖာက္ၿပီး ႏြဲ႔ႏြဲ႔ရီကိုယူသြားတုန္းက ခင္ဘယ္ေလာက္စိတ္ဆင္းရဲရသလဲ။

သူ႔မိဘေတြဘက္ လိုက္သြားတာဘဲမုိ႔လား ။ ခုလဲ သားကမ်ား မယူယင္ ခင္မာလာ ဘယ္ေလာက္စိတ္ဆင္းရဲရွာမလဲ။ ခင္စဥ္းစားေလ။ တုိ႔မ်ားဟာ တရာမွ်တတဲ႔ မိဘၿဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားရမွာဘဲ ခင္  ”

ေဒၚခင္သူသည္ ၿငိမ္သက္၍ပင္ေန၏။

                         ­x                                    x                                  x

ဦးထြန္းေအး၏ ဂဏာမၿငိမ္မွဳ ေရာဂါမွာ အိပ္ရာထဲကပင္ ထ၍မရေပ။ ေန႔ခင္း ၁၂ နာရီထိုးေလၿပီ။ သူ႔အမိန္႔အတိုင္း ေဒၚႏြဲ႔ႏြဲ႔ရီမွာ သမီးကုိစစ္ေဆးေနသည္။ မႀကာခင္ပင္သူ႔ဇနီးသည္ အခန္းထဲသို႔  ဓါတ္ပံုတခုကုိကုိင္ရင္း၀င္လာသည္။

“  ကဲ---ဒက္ဒီရယ္---စိတ္သိပ္ပူမေနပါနဲ႔။ ထစမ္းပါအံုး….  ”

ဦးထြန္းေအးကို အိပ္ရာမွ အသာဆြဲထူလိုက္သည္။

“  ဒီမွာ---ဒက္ဒီ႔ သမက္ေလာင္း ႀကည္႔စမ္း။ မာမီအကုန္စံုစမ္းၿပီးၿပီ။ မန္ေနဂ်ာ သူေဌးကေလး ဦးေအာင္ေက်ာ္ ေဒၚခင္သူ ရဲ ႔သားေပါ႔  ”

ဦးထြန္းေအးသည္ ဓါတ္ပံုကိုကိုင္ရင္း တုန္သြားသည္။ ေမးရိုးကားကားနားရြက္ႀကီးႀကီးနွင္႔ မ်က္လံုးမ်က္ဖန္ေကာင္းသည္။ အေမတူသားပင္ၿဖစ္ေလသည္။

“  ေကာင္ေလးက သူ႔မိေတြကုိ ေရွ ႔နွစ္ဆန္းမွာ လက္ထပ္ဘုိ႔ေၿပာမယ္တဲ႔ ဒက္ဒီမပူနဲ႔ေတာ႔။ ဒီေကာင္ေလး ရိုးတာ ေတာ္တာ ပိုက္ဆံရွိတာေတြဟာ အန္တီၿမင္႔ စာရင္းထဲမွာ ရွိၿပီးသားပါ။  ”

အန္တီၿမင္႔ဆုိေသာ အေဒၚႀကီးမွာ လူဂုဏ္တန္ မုဆိုးမႀကီးၿဖစ္သည္။ အထက္လႊာသားသမီးမ်ားကုိ စာရင္းလုပ္၍ ဖလွယ္ေပးေနေသာ မိန္းမႀကီးၿဖစ္သည္။ B.C.S.Class I, Class II မ်ားကုိလည္း သူ႔စာရင္းထဲတြင္ ေတြ႔နုိင္ေလသည္။

ဦးထြန္းေအးသည္း ယခုထိ လွဳပ္မရ။ သုိ႔ေသာ္ စိတ္ေတာ႔အနည္းငယ္ေအးသြားေလသည္။ သူ႔လိုေစာ္ကားမည္႔သူ မဟုတ္သည္ကုိပင္ ၀မ္းထဲမွာ က်ိတ္၍၀မ္းသာမိသည္။

“  ေအးေလ ဦးေအာင္ေက်ာ္နဲ႔လဲ ဒက္ဒီနဲ႔ခင္သားဘဲ။ စံုစမ္းေသးတာေပါ႔ မာမီ  ”

“  အံ မယ္----ဒက္ဒီရယ္---အန္တီၿမင္႔လက္လႊဲလုိက္ရင္ ၿပီးတဲ႔ကိစၥပါ  ”

ဦးထြန္းေအးကမူ လက္ထဲမွ ဓါတ္ပံုကုိ ခုထိမခ်ေသးေပ။

“  မခင္သူနဲ႔တူလိုက္ေလကြယ္  ”  သူသည္ သူ႔ဇနီးကုိပင္ေၿပာေနေလသည္။

ေဒၚခင္သူတု႔ိက ဆင္းရဲသူမ်ား မဟုတ္ေပ။ ခင္မာလာ နွင္႔ ေမာင္ေက်ာ္သူ လက္ထပ္ေရးမွာ ေခ်ာေမာ၍လာေလသည္။ ယေန႔ေစ႔စပ္သည္႔ေနၿဖစ္ေလသည္။ ပရိသတ္မ်ား အသီးသီးထၿပန္သြားႀကေလၿပီ။ ဦးေအာင္ေက်ာ္မွာလည္း ေဒၚႏြဲ႔ႏြဲ႔ရီနွင္႔ စကားလက္ဆံုက်ေနသည္။

ေဒၚခင္သူသည္ ယြန္းေသတၱာငယ္ တခုနွင္႔စာတအိတ္ကို ဦးထြန္းေအးအား ေပးခဲ႔၍ နွဳတ္ဆက္ကာထြက္လာခဲ႔သည္။

“  ကဲ---အကိုႀကီးေရ…..ခင္တုိ႔ၿပန္ႀကအံုးစို႔။ ခြင္႔ၿပဳပါအံုးေဒၚႏြဲ႔ႏြဲ႔ရီ  ”

ေဒၚႏဲြ႔ႏြဲ႔ရီမွာ ၿပံဳး၍ က်န္ရစ္သည္။ ဦးထြန္းေအးသည္ ကားေပၚသို႔တက္သြားေသာ ေဒၚခင္သူ ဇနီးေမာင္နွံကို ေငးေနသည္။ ဦးေအာင္ေက်ာ္၏ ေမတၱာစစ္ကုိ ခိုလွံဳရေသာ ေဒၚခင္သူမွာ လန္းဆးတ္နုပ်ိဳလ်က္ရွိေသးသည္။

ရိုးသားေသာ အလွသည္ ဘယ္ေတာ႔မွ မရိုးဆုိသလိုပင္၊ ေဒၚခင္သူသည္ မရိုးေသာ အလွၿဖင္႔ လွေနေပေသးသည္။

ဦးထြန္းေအးသည္ အိပ္ခန္းသို႔၀င္လာ၍ ေသတၱာေလးကုိဖြင္႔လုိက္သည္။ အထဲတြင္ စာမ်ားဖိုင္တြဲလ်က္ေတြ႔ရသည္။ ငယ္စဥ္က သူေရးခဲ႔ေသာ ‘ ခ်စ္သမွ်ကုိ ‘ စာမ်ား--ၿဖစ္ေလသည္။ ေတာ္ေပသည္။ သူကေတာ႔ မခင္သူ စာမ်ားကုိ မီးၿမိွဳက္ပစ္ခဲ႔ေလသည္။ စာမ်ားေအာက္မွ သူလူပ်ိဳတုန္းက ဓါတ္ပံုၿဖစ္သည္။

သူသည္ ေနာက္ဆံုးလက္ထဲရွိ စာအိတ္ကုိ ေဖာက္၍ ဖတ္လိုက္သည္။ စာရြက္ေပၚတြင္ကား ေဒၚခင္သူ လက္ေရးၿဖင္႔

                           မဲဇလီပင္ပ်ိဳေအာက္

                           ေပါက္လာတဲ႔ ေရႊတမာ

                           ခါးခ်က္ကနာ

                           ေရစီးရယ္တခါ

                           ေရသာရယ္တလွဲ ႔

                           သူမ်ားလို တုိ႔မရိုင္းတယ္

                           တိုင္းသိပါရဲ ႔ ။

ထိုကဗ်ာကေလးဘဲ ပါလာေလသည္။

“   ေရးေတာ႔ မခင္သူ ----ေရးေတာ႔------ေရးနုိင္ပါတယ္။ ေမာင္က ခါးခဲ႔မိေပတာကုိး  ”

သူသည္ ေႀကကြဲစြာပင္ ေၿပာလိုက္ပါသည္။

  ခင္နွင္းယု                                                                                     ၁၉၅၃ - ဧၿပီလ

( ေႀကးမံုရိပ္သြင္ ) ၀တၳဳတိုမ်ား

မွတ္ခ်က္=== ဆရာမႀကီးေဒၚခင္နွင္းယု၏ (စာေပဗိမာန္ဆုရ ေႀကးမံုရိပ္သြင္ ၀တၳဳတိုမ်ားစာအုပ္ ) ဒုတိယအႀကိမ္ ထုတ္ေ၀ေသာ စာအုပ္ထဲမွ မူရင္းအေရးအသားတိုင္း ၿပန္လည္ကူးယူထားၿခင္းၿဖစ္ပါသည္။ ယေန႔ေခတ္ၿမန္မာစာလံုးေပါင္းသတ္ပံုနွင္႔ကြဲလြဲေနသည္မ်ားလညး္ ရွိပါသည္။ ထိုေခတ္ကသံုးနွဳန္းေသာအေရးသားကုိ သိရွိေစလုိေသာေႀကာင္႔ ၿပင္ဆင္ၿခင္းမရွိဘဲ ကူးယူၿခင္းၿဖစ္ပါသည္။

ေဒါင္းလုတ္လိုခ်င္သူမ်ားအတြက္ ေအာက္မွာလင္႔ခ္ေပးထားပါသည္။

http://www.mediafire.com/download/3cqhu3vwmbb3zub/shwe_ta_mar1.pdf

ေၿမြနိမိတ္...............

ဒီေန႔ ေက်ာင္းထဲမွာ ထူးၿခားမွဳအေနနဲ႔ ေၿမြနွစ္ေကာင္ေတြ႔ရတယ္..............
ဂိတ္ဂ်ဴတီက်ေနတဲ႔အခ်ိန္
ေန႔လည္၁၀း၄၀ေလာက္မွာ ၀န္ထမ္းအစ္မႀကီးမတင္၀င္းဆီက ေၿမြႀကီးေၿမြႀကီးလုိ႔ေအာ္သံႀကားတာနဲ႔
ဘယ္မွာလည္းလုိ႔အေၿပးေလးသြားႀကည္႔ေတာ႔ လားလား..........နည္းတဲ႔ေၿမြႀကီးပါလား ရွည္တာလည္း
အရွည္ႀကီးပဲ..........မဂ်ီးလက္နွစ္ဖက္ေဘးကိုဆန္႔ထားတာထက္ကိုပိုရွည္တဲ႔ေၿမြႀကီး .......လူသံႀကားေတာ႔
သူလည္းအလန္႔တႀကားထြက္ေၿပးသြားတယ္ ၿမက္ေတာထဲကုိေပါ႔.....
၀န္ထမ္းအစ္မႀကီးေတြနဲ႔အတူ မဂ်ီးလည္းေနာက္က တေကာက္ေကာက္လုိက္မိတယ္.....မလွမ္းမကမ္း သဲသဲကြဲကြဲၿမင္ရတဲ႔
အကြာအေ၀းကေနလုိက္ႀကည္႔မိတယ္..............အမယ္ ေမာင္မင္းႀကီးသားက ၿမက္ေတာထဲကေန
ေခါင္းေလးအသာေထာင္ႀကည္႔ေတာ႔ လိုက္ႀကည္႔တဲ႔သူအားလံုး ကုိယ္ရွိန္သပ္ၿပီး ေခါင္းေထာင္တယ္ဟ......ဒါဆို  ေၿမြေဟာက္လုိ႔ သတ္မွတ္လိုက္ႀကတယ္။
မဂ်ီးလည္းအေသခ်ာမၿမင္လိုက္ဘူးေလ   ဘာေၿမြလည္းမသိဘူး ဆုိတဲ႔အေတြးနဲ႔ အသာသူ႔ေနာက္ကထပ္ႀကပ္မကြာလုိက္ႀကည္႔ေတာ႔......
ၿမက္ထူထူေနရာမွာ သူက ေနာက္တစ္ေခါက္ေခါင္းေလးေထာင္ႀကည္႔ေတာ႔ ဒီတစ္ခါ ေၿမြေဟာက္အမွတ္အသားၿဖစ္တဲ႔ လည္ပင္းကအမွတ္မေတြ႔ဘူး 
အာ..........ဒါ ေၿမြေဟာက္မဟုတ္ဘူး လင္းေၿမြေနမွာ ဆုိၿပီး ပိုခ်စ္ခင္စိတ္၀င္သြားတယ္
ေၿမြေဟာက္ဆို နည္းနည္းေတာ႔ေႀကာက္တယ္ လင္းေၿမြဆုိရင္ေတာ႔ မေႀကာက္ေရးခ်ာမေႀကာက္
လင္းေၿမြက သေဘာေကာင္းတဲ႔ေၿမြေလ........လွလည္းအင္မတန္လွတယ္....
မံုရြာတုန္းကအေဆာင္ပတ္ပတ္လည္မွာ ကင္းေစာင္႔တတ္တဲ႔လင္း၀ါႀကီးကိုသတိရလိုက္မိတယ္......
သူ႔ကုိနံမည္ေပးထားတယ္ ေၿမြမင္းသားလုိ႔.........အပ်ိဳေဆာင္ဆရာမေတြအေဆာင္မွာလာၿပီးေစာင္႔ေရွာက္လုိ႔
အမယ္ သူက ရာသီဥတုပူရင္ ဆရာမေတြေရခ်ိဳးတဲ႔ေရကန္မွာေခြေခြေလးအပူၿငိွမ္းေနတာေလ...........
ေအးရာေအးေႀကာင္း သူကဟိုဘက္ၿခမ္းမွာေခြ ကုိယ္ကဒီဘက္ၿခမ္းမွာ အ၀တ္ေလွ်ာ္ေရခ်ိဳးနဲ႔ ဟုတ္လုိ႔............ဟိ
(အမွန္ကသူရွိမွန္းမသိဘဲ တစ္ေပြထဲ ေရသူမလုပ္ၿပီးသီခ်င္းေတြေအာ္ဆိုေနတာ ဒင္းကဟိုဘက္ကနားေထာင္ၿပီးဇိမ္နဲ႔နွပ္......
ကုိယ္ၿပီးေလာက္ၿပီဆိုမွ သူက ရွေလာဆုိၿပီး...........ထြက္သြားတာေလ နားၿငီးတဲ႔ဒဏ္မခံနိုင္လုိ႔ထင္ပါ႔.......... ဟိ )
သူသြားပံုက ယိမ္းႏြဲ ႔ၿပီးဘယ္လုိႀကည္႔လုိ႔ေကာင္းမွန္းကိုမသိဘူး......
ရွည္လြန္းတဲ႔  ကုိယ္ထည္ၿပည္႔ၿပည္႔ ၿဖိဳးၿဖိဳး နဲ႔ ၿမီးတန္သြယ္သြယ္ ယိမ္းႏြဲ႔ၿပီး ေခါင္းေလးေမာ႔ေမာ႔နဲ႔သြားတာ သိပ္လွတယ္....
ေနေရာင္ေအာက္မွာ ေၿပးသြားလိုက္တာမ်ား......မည္းနက္ၿပီးေၿပာင္ေနတာပဲ.........
အုပ္ႀကြပ္မိုးအက်ိဳးပဲ႔ ပံုထဲ၀င္တိုးလုိက္ၿပီး သူ႔ကုိယ္လံုးႀကီးကုိ ဖြက္ထားတာတဲ႔ေလ....
သန္႔ရွင္းေရး၀န္ထမ္းဦးေလးႀကီးလာၿပီး အုပ္ႀကြပ္မိုးအက်ိဳးပံုကုိ ဖြလုိက္ေတာ႔ သူက ဟိုဘက္၀င္း စစ္တပ္၀င္းထဲ ၀င္ေၿပးတာမ်ား ......သနားစရာ...............
စိတ္ထဲမေကာင္းလိုက္တာ......ကုိယ္႔အိမ္သားသူမ်ားအိမ္ေနာက္ပါသြားသလိုခံစားလိုက္ရတယ္......
အၿဖစ္ပ်က္က ၅ မိနစ္ေလာက္အတြင္းမွာ ၿဖစ္ပ်က္ေတြ႔ႀကံဳလုိက္ရတာမို႔ အေဆာင္ၿပန္ ကင္မရာယူၿပီးမရိုက္လိုက္ရတာနာလိုက္တာလို႔ တဖြဖြေၿပာေနမိတယ္.......
ေန႔လည္ထမင္းစားခ်ိန္အေဆာင္ၿပန္ ထမင္းစားေတာ႔ မ်က္ေစ႔ထဲကမထြက္ဘဲ  သူ႔ေၿပးဟန္နဲ႔ သြားဟန္ကုိ ..........ၿမင္ေနမိတယ္.....
ေတြ႔သမွ်လူေတြကိုလည္းေၿပာၿပေနမိတယ္........ေၿမြႀကီးကအရွည္ႀကီးပဲသိပ္လွတာပဲ........လုိ႔ေပါ႔.......
ႀကားတဲ႔လူေတြကေတာ႔ စိတ္ထဲကေန မဂ်ီးကိုေဂါက္ေနလားမသိဘူးလုိ႔ထင္မွာေသခ်ာတယ္.....
တစ္ဆက္တည္းမွာပဲ မွန္ပံုးေလးနဲ႔ သူ႔ကုိေမြးထားခ်င္စိတ္ေပါက္လာတယ္................
ေန႔လည္ထမင္းစားၿပီးေက်ာင္းၿပန္မတက္ခင္ အေဆာင္ကေန ေက်ာင္းေပၚၿပန္တက္လာလည္း  သူ႔ပဲၿမင္ေယာင္ေနတုန္း............


ညေနမေစာင္းတေစာင္းမွာ ထပ္ၿပီး အဲ႔ဘက္ကိုေယာင္လည္လည္ထြက္မိေတာ႔.........မတင္၀င္းကပဲ အနွင္း ေၿမြႀကည္႔အံုးမလားလုိ႔ေမးတာနဲ႔
ဟင္.............ဟိုေၿမြပဲလား ထပ္ေတြ႔တာလားလုိ႔ စပ္စုအေတြးနဲ႔ ေရာက္သြားတယ္............
မေရာက္ခင္စပ္ႀကားေလးမွာပဲ သန္႔ရွင္းေရးတစ္ေယာက္ရဲ ႔ တုတ္နဲ႔ေၿမႀကီးကိုတဖုန္းဖုန္းရိုက္ေနတာၿမင္ေတာ႔
အာ.......... သတ္ေနတာလား ရိုက္ေနတာလားလုိ႔ ေၿပာေၿပာေၿပးေၿပးသြားမိတာ မမွီေတာ႔ဘူး............
ေခါင္းကုိရိုက္ထားလုိ႔ ေသြးမထြက္ဘဲ  ၿငိမ္သက္ေနတဲ႔ ေၿမြေလးတစ္ေကာင္...........ခုဏက လင္းေၿမြႀကီးမဟုတ္ေတာ႔ဘူး
ဘာေၿမြလည္းလုိ႔ေမးေတာ႔.........ေၿမြလက္ပတ္ တဲ႔ ( စာလံုးေပါင္းမွားခ်င္မွားလိမ္႔မယ္ )
သန္႔ရွင္းေရးအစ္မႀကီးတစ္ေယာက္ ၿမက္နွဳတ္လိုက္တာ သူ႔ခိုက္မိလုိ႔ အဲ႔အစ္မႀကီးလက္ကိုထိသလားမထိသလားမသိလိုက္ဘူးဆုိတဲ႔
ေၿပာသံေတြေတာ႔ ႀကားေနရတယ္....
သူ႔ေတြ႔တဲ႔ေနရာကလည္း ခုဏက လင္းေၿမြႀကီး ခဏ ၀င္ပုန္းတဲ႔ အုပ္ႀကြပ္မိုးအက်ိဳးပဲ႔ ပံုမွာပဲ.............
စိတ္ထဲ ေတာ္ေတာ္ေတာ႔မေကာင္းၿဖစ္သြားတယ္ သူတို႔ကလည္း အႏၱရာယ္ရွိတဲ႔ေၿမြဆိုးမ်ိဳး၀င္မုိ႔ ရိုက္သတ္လိုက္တာပါတဲ႔ ..........
ေနာက္ၿပီး သန္႔ရွင္းေရးအစ္မႀကီးထိ မထိကလည္းမသိေသးဘူးေလ.......
ေခါင္းကခၽြန္ၿပီး  အၿမီးကတုတ္တိုေနတာကုိး................
ဒါနဲ႔ ဒီထက္မရုိက္ပါနဲ႔ေတာ႔ ပစ္လညး္မပစ္ပါနဲ႔အံုး ကင္မရာယူၿပီးဓါတ္ပံုရိုက္ထားပါရေစဆိုၿပီး အေဆာင္ အၿမန္ၿပန္ၿပီး ကင္မရာယူ အေၿပးအလႊားရို္က္ယူရတယ္...
ေနကလည္းနည္းနည္းပူေနေတာ႔ အလင္းၿပန္လုိ႔ အရိပ္ထဲေရႊ႔ၿပီး ေသခ်ာမွတ္တမ္းတင္မိတယ္...........









(အသက္မရွိေတာ႔တဲ႔ ေၿမြေလးကိုလက္ကကိုင္ၿပီးမရိုက္လို္က္မိဘူး.........ထပ္ နာၿပန္ၿပီကြာ...)
ကိုယ္ထည္ကေန႔လည္မွာေတာင္ ခရမ္းေရာင္ေၿပးေနၿပီး သိပ္လွတယ္...........
အကြက္စိပ္စိပ္ေလးေတြနဲ႔ အေသခ်ာအနီးကပ္ႀကည္႔ရင္ အေႀကးကြက္ေလးေတြက အသည္းပံုေလးေတြလည္းပါတာေတြ႔ရတယ္.......
မယံုရင္အနီးကပ္Zoomဆြဲႀကည္႔......
ငါ႔၀မ္းပူဆာမေနသာလုိ႔ အစာရွာထြက္တာ အစာေတာင္မေႀကေသးဘူး ဇိ၀ိန္ကခ်ဳပ္ရွာတယ္...............
စိတ္ထဲကေန ၿပဳထားသမွ်ေလး ကမန္းကတန္းအမွ်တန္းေပးေ၀မိတယ္.......
သနားလိုက္တာ စိတ္ထဲေလးေလးပင္ပင္နဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္တဲ႔စိတ္ေတြမရွိေတာ႔ဘဲၿဖစ္သြားတယ္..............

သူ႔ကုိ မဂ်ီးတုိ႔ အေဆာင္ ေရခ်ိဳးကန္နားမွာ ညည ခဏခဏေတြ႔ရတယ္.........အေနာက္သြားတဲ႔အခါ ဓါတ္မီးေလးကိုင္သြားရတယ္.......
သူ႔လုိအေကာင္မ်ိဳးေတြ႔ရင္ေမွာင္တာနဲ႔ သိပ္မၿမင္ရဘူးေလ......
သူ႔ၿမင္ရင္လည္း သူကအေမွာင္ထဲမွာ ဓါတ္မီးေရာင္ေအာက္မွာ သိပ္လွတယ္ သူ႔ကိုယ္ထည္အေႀကးခြံကခရမ္းေရာင္ မရမ္းေရာင္ေတြေၿပးေနတာ .......
အေရာင္ကိုထြက္လုိ႔...........
သူကုိက္လုိ႔ ဒါမွမဟုတ္ သူေပါက္တာခံရရင္ လူက ခ်က္ၿခင္းမေသဘဲ အရိုးေတြအဆစ္ေတြ တစ္ဆစ္ခ်င္းၿပဳတ္ၿပီးေဆြးက်ၿပီးမွေသတာတဲ႔ ........
သူက ေၿမြဆုိးမ်ိဳးႏြယ္ဆုိတာ ၿဖစ္နုိင္တယ္..........လူသံႀကားရင္ အၿမီးကိုေခြလုိက္ၿပီး ၿငိမ္ေနေတာ႔တာပဲ.........သူ႔ကုိတို႔လုိက္ရင္လည္းမေၿပးဘူး.........
ၿငိမ္ေနတယ္........ဒါေႀကာင္႔လူေတြက သူ႔ကိုပဲေရွာင္ထြက္ေပးရတယ္........ခဏေနသြားၿပန္ႀကည္႔မရွိေတာ႔ဘူး.........ထြက္သြားၿပီေလ........

ဆိုးတဲ႔အရာမ်ား လူနဲ႔တိရိစၦာန္အတူတူပဲ.......လူေတြဆုိလည္း ေပကပ္ကပ္နဲ႔ ကန္႔လန္႔တုိက္ခ်င္ႀကတယ္ေနာ္...........
ဒါလုပ္ဆုိမလုပ္ခ်င္ဘူး ဒီမသြားနဲ႔ဆိုသြားခ်င္တယ္
ကဲ.........သြားဆိုရင္ မသြားေတာ႔ဘူး ထံုေပေပနဲ႔..........သူလည္းဆိုးတဲ႔သတၱ၀ါအမ်ိဳးစားထဲပါေတာ႔ ဇာတ္သိမ္းမလွေတာ႔ဘူးေပါ႔..........
ေန႔လည္ကေတြ႔တဲ႔  လင္းေၿမြက်ေတာ႔ သူကသေဘာေကာင္းတဲ႔ ေၿမြမ်ိဳးဆုိၿပီး အေကာင္းဇယားထဲထည္႔ သတ္မွတ္ႀကတယ္ေလ..........
ဒီေတာ႔ ကဲ ေၿပးေၿပး လြတ္ရာကၽြတ္ရာမွာသြားေန နင္႔လည္းငါတုိ႔ဘာမွမလုပ္ဘူး နင္႔ေနရာနင္ေနဆုိၿပီး ဇိ၀ိတဒါန လုပ္ႀကတယ္ေလ.............
တစ္၀မ္းတစ္ခါးေႀကာင္႔အဆာရွာထြက္သူအခ်င္းခ်င္း ကံႀကမၼာက မတူေတာ႔ဇာတ္သိမ္းေတြလည္းမတူႀကဘူးေပါ႔......ေနာ္
ဒီအေႀကာင္းအရာ နွစ္ခုကုိ ခ်ိန္ထိုးၿပီး တနလၤာေန႔ နဲ႔ အဂၤါေန႔ မဂ်ီးရဲ ႔ ၀မ္းမနာသားေတြကို ေၿပာၿပၿပီးဆံုးမရမယ္...........
လူတစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္က  ၿဖစ္တည္လာႀကတာခ်င္းတူေပမယ္႔ ရပ္တည္ပံုခ်င္းမတူဘူး
သူတုိ႕က ေၿမြသတၱ၀ါမို႔ ကံကိုၿပဳၿပင္လု႔ိမရႀကေတာ႔ဘူး။
ရလာတဲ႔ ကံႀကမၼာအတုိင္းဇာတ္သိမ္းႀကရတယ္.......
အဲ လူအဖို႔ကေတာ႔ ကံဆိုတာလူကၿပဳလုပ္ရတာမုိ႔ ကံမေကာင္းဘူးလို႔ကိုယ္႔ကိုကုိယ္ထင္ေနတဲ႔သူေတြက
ကံကုိ အခ်ိန္မွီၿပဳၿပင္ရင္ ကံၿပန္ေကာင္းၿပီး ဇာတ္သိမ္းလွမယ္ ဆုိၿပီး လူနဲ႔ တိရိစၱာန္ကြဲၿပားမွဳကို ဆံုးမအံုးမွ...................
ကိုယ္က ဆံုးမစကားအခြန္းတစ္ရာေၿပာမိလို႔ သူတုိ႔နားထဲ တစ္ခြန္းေလာက္၀င္ၿပီး ဆင္ၿခင္ကာ မွတ္မိတယ္ဆုိရင္ပဲ အၿမတ္ထြက္ၿပီး ေက်နပ္ေနရတာပါ။
ကိုယ္ေလကုန္တာကေတာ႔အရင္းေပါ႔.........:)

မဂ်ီးအတြက္က ေၿမြၿမင္ရင္ နိမိတ္ပဲေလ...............
ဒါေႀကာင္႔ ဒီေန႔ ေၿမြနွစ္ေကာင္ထူးထူးၿခားၿခားေတြ႔ေတာ႔ ဘာေတြမ်ားသတင္းေတြႀကားၿပီးဘာေတြမ်ားၿဖစ္မလဲလို႔ စိုးထိတ္ေနတာ...........
ည ပံုမွန္လုပ္ရိုးလုပ္စဥ္လုပ္ေနတုန္း အိမ္ကိုအရမ္းသတိရလို႔ရယ္  တစ္ေယာက္တည္းသမားမို႔ သံေယာဇဥ္ကပဲတြယ္တတ္တာလားမသိေတာ႔ပါဘူး.............
အေဖ႔ဘက္ကေဆြမ်ိဳးေတြရွိရာ ေမာ္လၿမိဳင္ကညီမဆီဖုန္းေခၚၿပီး စကားေတြေၿပာေနလုိ႔
အဲ႔ ညီမက အံ႔ႀသေနတယ္..........မဆက္စဖူးဆက္တာကိုး............အေဖ႔ဘက္ကေဆြမ်ိဳးေတြနဲ႔ပတ္သက္ရင္ ကုိယ္႔ဘက္ကပ်က္ကြက္မွဳေတြအမ်ားႀကီးမုိ႔ ဒီတစ္ခါ
ေသခ်ာဖုန္းေလးဆက္ၿပီး ညီမကို ဆံုးမစကားေၿပာမိတယ္............သူကေတာ႔ အံ႔ႀသၿပီး ဟုတ္ကဲ႔ ေနတာပဲ..........

တစ္ခါ ေအာင္ဆန္းမွာရွိတဲ႔ အေနေ၀းတဲ႔ ညီမဆီလည္းဖုန္းဆက္ၿပီး  တစ္ခ်ိန္ကကုိယ္႔အန္တီ ၿဖစ္ခဲ႔တဲ႔
သူ႔အေမေနမေကာင္းလုိ႔ေဆးရံုတင္ရတယ္ဆိုတာ သက္သာမသာ လွမ္းေမးမိၿပန္တယ္..........
ဒါေတြလုပ္ၿပီးမွ တစ္ခါ မီးပူတိုက္ရင္းနဲ႔ ေက်ာက္ေၿမာင္းကအစ္မဆီသတိရလို႔  ဖုန္းထဆက္ေတာ႔ အစ္မက ငါလည္းသတိရေနတာတဲ႔ ...........
အရင္းအခ်ာေတြမဟုတ္ေပမယ္႔ စိတ္ခ်င္းေတြက ဆက္ေနတယ္ေလ............တစ္ဦးေမတၱာတစ္ဦးမွာ ဆိုတဲ႔အတုိင္းေပါ႔............
နင္ဘာလုိ႔ဆက္တာလည္း ေနေကာင္းရဲ ႔လား နင္႔အေမတို႔ဆီေကာ ဆက္ရဲ ႔လားဆိုတ႔ဲေမးခြန္းေတြေမးၿပီး
သူက နင္ဟိုသတင္းသိၿပီးၿပီလားလို႔ေမးတယ္ ထိတ္သြားတဲ႔ရင္နဲ႔ ဘာသတင္းလည္းလု႔ိၿပန္ေမးမိတယ္.........
အစ္မလုပ္သူက ေတြေတြေ၀ေ၀နဲ႔ ေၿပာသင္႔မေၿပာသင္႔ခ်ိန္ေနၿပီး အဘြားေဆးရံုတင္ထားရတယ္တဲ႔...............
ဒီေန႔ ေန႔လည္ကတင္လုိက္တာတဲ႔ ငါတုိ႔လည္းေသခ်ာမသိေသးဘူးတဲ႔ ဆုိလို႔ ဒါဆို ညီမဆရာ၀န္မကိုဖုန္းဆက္လုိက္မယ္ဆုိၿပီး ဆက္ေတာ႔ စိတ္မပူရပါဘူးတဲ႔
စိတ္မပူရေအာင္ ေဆးရံုတင္ထားလုိက္တာပါ မစိုးရိမ္ရဘူးဆုိိလို႔ အေမနဲ႔ခဏဖုန္းေၿပာရင္းငိုမိတယ္.............
အေဒၚနာေရးတုန္းက အသုဘေတာင္မမွီလိုက္တာ ခုထိ စိတ္မေကာင္းၿဖစ္တုန္း..............
ဒါေႀကာင္႔ လက္လွမ္းမွီရာ လွမ္းအေႀကာင္းႀကားေတာ႔ ဒဂံုဆိပ္ကမ္းမွာေနတဲ႔ ညီမဆီလည္း လွမ္းအေႀကာင္းႀကားမိတယ္။

သူကို ဒဂံုတကၠသိုလ္တက္တုန္းကဆရာမေတြဖုန္းနံပါတ္ကုိစံုးစမ္းခိုင္းထားတာ ရၿပီဆိုလို႔ တီခ်ယ္ေတြဆီ ဆက္သြယ္ႀကည္႔ၿပီး
ခု ဖုန္းဆက္တဲ႔သူဘယ္သူလည္းဆိုၿပီး ပေဟ႒ိဖြက္ေတာ႔ အမေလး..............သိပ္ခ်စ္ဖုိ႔ေကာင္းတဲ႔ တီခ်ယ္ေတြ.............
ဒီအသံရင္းရင္းနွီးနွီးႀကားဖူးတယ္တဲ႔.....ဆုိၿပီး ခဏေလးေနေတာ႔ မဂ်ီးဘယ္သူဆုိတာသိသြားေရာ္........သိပ္ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတာမ်ား ထေတာင္ ခုန္မိတယ္.........
တီခ်ယ္၂ေယာက္လံုးက အဆက္သြယ္အရမ္းၿပတ္ေနတဲ႔သူေတြေနာ္..........တစ္နွစ္ နွစ္နွစ္ ၿပတ္တဲ႔ အဆက္သြယ္မဟုတ္ဘူး
တီခ်ယ္ေဒၚႏြယ္ႏြယ္လတ္ဆုိရင္ ၃နွစ္ေက်ာ္ၿပီ မေတြ႔ရတာ တီခ်ယ္နဲ႔က မဂ်ီးမံုရြာကေန ၿပည္ကြန္ပ်ဴတာကုိအၿပီးေၿပာင္းေတာ႔ ကားတစ္စီးထဲမွာ
ေဘးခ်င္းတူတူက်ၿပီး ရန္ကုန္တူတူၿပန္လာႀကတဲ႔ ဆရာတပည္႔...........တမင္ခိ်န္းထားတာမဟုတ္ဘဲ တုိက္ဆိုင္တာမ်ား.......အံ႔ကုိႀသခ်လုိ႔..........
ဆရာတပည္႔၂ေယာက္ကားတစ္စင္းလံုးမွာ ၂ေယာက္တည္းပါလာသလားမွတ္ရတယ္......
ေၿပာလိုက္တဲ႔စကား ေဖာင္ကိုဖြဲ႔လုိ႔...........ဒါေႀကာင္႔တီခ်ယ္က သူ႔တပည္႔မ ဘယ္မွာဘယ္လိုတာ၀န္က်လည္းဆုိတာသိေနတာ...........
အဲ႔ကတည္းက မေတြ႔ေတာ႔တာ ခု ဖုန္းဆက္ေတာ႔မွ အသံကုိၿပန္ႀကားတာေတာင္ မွတ္မိေနတယ္.........
ကဲ............ဘယ္ေလာက္ခ်စ္ဖုိ႔ေကာင္းလဲ............

ေနာက္တီခ်ယ္ ေဒၚနွင္းဆီခ်ိဳခ်ိဳ ဆုိရင္ မဂ်ီး မဟာ၀ိဇၹာၿပီးကတည္းက ကြဲသြား အဆက္သြယ္ၿပတ္သြားတာ............... နွစ္ေပါင္းမ်ားစြားႀကာေညာင္းေနၿပီ....
ဖုန္းထဲမွာ ပေဟ႒ိဖြက္ေတာ႔လည္း သမီးက သမီးက နဲ႔ .......ေနာက္လည္းႀကာေရာ္..........
ေဟာ..........မိုးမိုး ဆုိၿပီး မွတ္မိသြားတယ္..........နံမည္အရင္းေတာင္မွတ္မိေသး...............
ကဲ.........အဲ႔တာပဲႀကည္႔ေတာ႔ နွစ္ဘယ္ေလာက္ႀကာႀကာ ခ်ည္ခဲ႔ႀကတဲ႔ ဆရာတပည္႔သံေယာဇဥ္ႀကိဳးက ဘယ္ေလာက္ခိုင္မာလည္းဆုိတာ ခ်က္ၿခင္းတန္းသိတယ္...
ဒါေတာင္ စာအေသခ်ာသင္ခဲ႔ရတာမဟုတ္ေသးဘူး..............တီခ်ယ္တုိ႔ကၿမင္ဆရာႀကားဆရာေတြေပါ႔.........
ဒါေပမယ္႔ေကာင္းနိုးနိုးရာရာကိုညႊန္ႀကားၿပသသင္ေပးခဲ႔လုိ႔ သင္ဆရာထဲလည္းပါတာပဲ...............
တီခ်ယ္ကေၿပာတယ္.........ဒီလိုမွတ္မိတာ ဘယ္သူ႔အေမမုိ႔လုိ႔လည္းတဲ႔.................
ဟုတ္ပါတယ္...........တီခ်ယ္နဲ႔ မဂ်ီးတုိ႔ဟာ တစ္ခိ်န္က အေမနဲ႔သမီး ညီမနဲ႔အစ္မႀကီးေတြလို အရမ္းခ်စ္ခင္ရိုေသခဲ႔တာ............
တီခ်ယ္တုိ႔ဆို တပည္႔ေတြဘယ္ေလာက္ဆိုးဆိုး မ်က္နွာတစ္ခ်က္မပ်က္ခဲ႔ႀကဘူး.........အၿပံဳးလည္းမပ်က္ခဲ႔ႀကဘူး........ေဒါသလည္းမထြက္ခဲ႔ႀကဘူး...........
ကုိယ္ေတြတပည္႔ေတြဆိုတာလည္း ဆိုးသာဆိုးခဲ႔ႀကတာေလ........တစ္ခါဖူးမွ ကုိယ္အမူအရာ နွဳတ္အေၿပာအဆို နဲ႔ မေစာ္ကားမရိုင္းစိုုင္းခဲ႔ႀကဘူး.......
ကုိယ္သင္ရ မသင္ရ ၿမန္မာစာဌာနကဆရာ၊ ဆရာမေတြက ကုိယ္႔မိသားစုလုိ႔သတ္မွတ္ထားခဲ႔တာ...........
ဒဂံုတကၠသိုလ္ ဌာနေပါင္းစံုက ဆရာ၊ဆရာမေတြလည္း ထိုနည္းလည္းေကာင္းပဲ........
လမ္းမွာ ဘယ္လုိဆရာ၊ဆရာမပဲေတြ႔ေတြ႔ ေဘးေလးအသာကပ္လမ္းဖယ္ေပးၿပီးကုိယ္ေလးယို႔ေပးကာလမ္းေပးလိုက္မိတယ္
ေခါင္းေလးကလည္း အသာယာငံု႔လုိ႔ေပါ႔.......ေႀကာက္ရတဲ႔ဆရာ၊ဆရာမဆို လမ္းမွာမ်က္နွာခ်င္းေတာင္အဆိုင္မခံဘူး
ဟိုးေရွ႔ေရွ႔ကလာေနတာၿမင္တာနဲ႔ ငါဘယ္လမ္းကလစ္ရင္ေကာင္းမလဲ ဆိုၿပီး ေရွာင္ေတာ႔တာပဲ။
ဒါေတာင္ ဆရာ၊ဆရာမက ဆူတာေငါက္တာႀကိမ္းေမာင္းတာ လုပ္တာမဟုတ္ဘူးေနာ္.........
ဆူဆဲႀကိမ္းေမာင္းစရာလည္းမလိုေအာင္ အလိုလိုကုိယ္႔အသိစိတ္ဓါတ္နဲ႔ကိုယ္ ဆင္ၿခင္ေနတတ္ခဲ႔ႀကတယ္။
ဒီႀကားထဲ ကုိယ္႔ဘာသာကဆံုးမလမ္းညႊန္မွဳေတြကို အေသခ်ာလိုက္နာခံယူခဲ႔ႀကတာ........
ဆရာ၊ဆရာမရဲ ႔အႀကည္႔ေလးတစ္ခ်က္ရရင္ကိုပဲ စိုးထိတ္ေနတာ..........အဲ႔လို ရိုေသလာခဲ႔တဲ႔တပည္႔ေတြ.............
ကုိယ္ေတြတုန္းက ခ်စ္၊ေႀကာက္၊ရိုေသ ဆုိတဲ႔ စကားကိုလက္ကိုင္ထားၿပီးက်င္႔သံုးခဲ႔တာ............

တီခ်ယ္တုိ႔ရဲ ႔ေမတၱာေႀကာင္႔ အဘြားေဆးရံုတက္ေနရတယ္ဆုိတဲ႔ စိတ္ေႀကကြဲမွဳဆိုးရိမ္မွဳက သက္သာသြားတယ္.........
ေၿမြၿမင္ရင္ နိမိတ္ၿဖစ္တယ္ဆုိတဲ႔ မဂ်ီး    ေသသြားတဲ႔ ေၿမြလက္ပတ္ေၿမြေႀကာင္႔ အဘြားရဲ႔စိတ္မခ်မ္းသာစရာသတင္းႀကားရတယ္.............
ေပးခဲ႔မိတဲ႔ အမွ်ေႀကာင္႔ပဲအဘြားက အရမ္းအဆိုးႀကီးမဟုတ္တာလို႔ထင္လိုက္မိတယ္..........
ဘာလုိ႔ဆိုေတာ႔ အဘြားေဆးရံုတက္တဲ႔အခ်ိန္က သူတုိ႔ကိုေတြ႔တဲ႔အခ်ိန္ၿဖစ္ေနတာကိုး..............စိတ္ထဲကေန ႀကိတ္ၿပီး ေက်းဇူးေတြတင္ေနမိတယ္.......
ေနာက္ၿပီးလင္းေၿမြႀကီးကိုၿမင္ေတာ႔ ေပ်ာ္ရႊင္ႀကည္နူးၿပီးရတဲ႔ ခံစားမွဳက တီခ်ယ္တုိ႔နဲ႔ၿပန္အဆက္သြယ္ရတဲ႔ ခံစားမွဳနဲ႔ ထပ္တူပဲ............
ဒီလို နိမိတ္ေတြၿဖစ္စရာရွိလုိ႔လားမသိဘူး ဒီရက္ပိုင္းမွာ စိတ္ထဲက ေၿမြအႀကီးႀကီးတစ္ေကာင္ေလာက္ၿမင္ခ်င္လိုက္တာလုိ႔ ခဏခဏ တုိးတိုးညည္းမိတယ္.....
သူမ်ားေတြအဖို႔က ေၿမြဟာေႀကာက္စရာ အသည္းယားစရာ ထိ္တ္လန္႔စရာ သတၱ၀ါတစ္ေကာင္ၿဖစ္ေပမယ္႔
မဂ်ီးအတြက္က ေၿမြသတၱ၀ါကုိၿမင္ရၿခင္းသည္ မဂ်ီးရဲ ႔ ကံႀကမၼာနဲ႔တစ္နည္းတစ္ဖံုပတ္သက္ေနတယ္လုိ႔ အၿမဲယံုႀကည္မိတယ္........
ဒီရက္ပိုင္းစိတ္ေတြလည္း ရွဳပ္ေထြးၿပီး ဘာကုိမေက်နပ္ၿဖစ္ၿပီးဘယ္သူ႔ကုိမွ အယံုႀကည္မရွိၿဖစ္ေနတာ ............
ဒီလိုစိတ္မ်ိဳးေတြ ၿဖစ္ၿပီဆိုရင္ မဂ်ီးပတ္၀န္းက်င္ရဲ ႔မလွမ္းမကမ္းမွာ အၿမဲေၿမႊသတၱ၀ါေတြေတြ႔ေနမိတယ္.........
မေတြ႔မိရင္ေတာင္ ပါးစပ္က ထုတ္ေဖာ္ေၿပာလုိက္ၿပီးမႀကာဘူး..........ေတြ႔ေတာ႔တာပဲ..............သူတို႔လည္း သိပ္ခ်စ္ဖုိ႔ေကာင္းတယ္.........
သူတို႔ကိုေတြ႔ၿမင္ၿပီးသကာလမွာ မဂ်ီးစိတ္လည္းေပါ႔ပါးလန္းဆန္းၿပီးေက်နပ္မွဳအၿမဲၿဖစ္သြားခဲ႔တယ္........................


1:16 AM 6/7/2013