ကၽြန္မကို ေတာ္ေတာ္အခက္ေတြ႔ေစတဲ႔ စာတမ္းငယ္တစ္ေစာင္ ။ ေရးသူကေတာ႔ ေလးစားခ်စ္ႀကည္ညိဳရေသာ ဆရာေဇာ္ဂ်ီ ......။ ရသစာတမ္းငယ္ ဆုိတဲ႔ တန္ဖိုးဘယ္ေလာက္ႀကီးလည္း သူ႔ရဲ ႔ ရသ ကဘယ္လုိလည္းဆိုတာ ထိေတြ႔ေပးခဲ႔သူက ၿမန္မာစာဌာနက ဆရာဦးသီဟ ။ ဒႆသီဟ လုိ႔ အမည္တြင္သူ ။
ခ်စ္ခင္ေႀကာက္ရြံေလးစားရသူေတြက ပုဂံၿမိဳ ႔ေဟာင္းနွင္႔တကြ ႀကည္ညိဳစရာ ႀကည္နူးစရာ တန္ဖိုးထားစရာေတြကို နွစ္သက္တန္ဖိုးထားတတ္ေအာင္ ပဲ႔ၿပင္လမ္းၿပေပးခဲ႔လို႔ ရင္ထဲအသည္းနွလံုးထဲမွာ ပုဂံဆုိတဲ႔ အၿမဳေတတစ္လံုး ကိန္းေအာင္းခဲ႔တာႀကာပါၿပီ......။ ကၽြန္မရဲ ႔အၿမဳေတဟာ ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားလြန္းလို႔ ဘယ္အရာနဲ႔မွ တန္ဖိုးၿဖတ္လုိ႔မရခဲ႔တဲ႔အရာပါ ။
အခု.......ဒီအၿမဳေတ အသည္းနွလံုးကို တဖန္ၿပန္လည္လက္ဆင္႔ကမ္း ရေတာ႔မယ္ ......။ လက္ဆင္႔ကမ္းၿပီးလက္ခံရမယ္႔သူ ၊ လက္ခံၿပီးသိမ္းဆည္းထားမည္႔သူေတြက ကုိယ္႔လို အၿမဳေတအၿဖစ္ တန္ဖိုးထားထိန္းသိမ္းနုိင္႔ပါ႔မလား .........လို႔ ကၽြန္မေတြးေတာရင္းနဲ႔ ဒီသင္ခန္းစာကုိ လက္ဆင္႔ကမ္းမေပးရဲဘူးၿဖစ္ေနတယ္ ....... ။ ရွင္းရွင္းေၿပာရရင္ ကၽြန္မေႀကာက္တယ္ ........အခုေခတ္ကေလးေတြရဲ ႔ အသည္းနွလံုးကို ကၽြန္မ မယံုရဲဘူး..........
သတၱေလာက၊ ႀသကာသေလာက ရဲ ႔ အလွအပကိုေတာင္မခံစားတတ္တဲ႔ အသည္းနွလံုးပိုင္ရွင္ေတြကို ကၽြန္မရဲ ႔အနွစ္နွစ္အလလ ထိန္းသိမ္းတန္ဖိုးထားရတဲ႔ အၿမဳေတကိုဘယ္လိုယံုႀကည္ခ်က္နဲ႔ေပးရမလဲ ...... လို႔ စဥ္းစားရတာ ခက္တယ္........ေတာ္ေတာ္ခက္တယ္............ ေတြးရင္းေတြးရင္းနဲ႔ ကၽြန္မအေတြးအာရံုထဲမွာ ယံုႀကည္ခ်က္ေပ်ာက္ေနတယ္ ........ခုေနခါ ဆရာဦးသီဟနဲ႔သာ ေတြ႔ရရင္သိပ္ေကာင္းမွာပဲ........ “ ကၽြန္မဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ ဆရာ ” လုိ႔ ေမးခ်င္တယ္။ ကၽြန္မေႀကာက္ေနတယ္....ေပးအပ္သူနဲ႔ ဆက္ခံသူရဲ ႔ အံ၀င္ခြင္က်မွဳမရွိတဲ႔ အသည္းနွလံုး ၂ ခုကို ထပ္တူညီေအာင္ ကၽြန္မ တာ၀န္ယူေနရတာကုိ တၿဖည္းၿဖည္းနဲ႔ေႀကာက္ေႀကာက္လာတယ္....................။
29.5.2012
2:30pm
No comments:
Post a Comment